Vicdan Şiiri - Halil Türkoğlu

Çuvalını alır beline hamal,
Bu gece inşaat için taşınırlar.

Okula girdiğinde kalemi kırılır öğretmenin
Yazıp, çizip, sevmenin anlamını anlatamaz oldular.

Canı yanmadan mahkum, hapis yolunu bildi
Polis kelepçeleriyle adaletini bildirirdi.

Çöp atmak herkesin işi
Çöp toplamak herkesin işimi hemde geceleri

Yazamaz oldu şair;
Öyle koyu bir akşam ki, öyle karanlık ki...

Sebepsiz yere ölüverir, bazı zaman askerim
Ecelinden de ölmez, onlara ölüde denmez
Tekrar bitiverecekler,
Tekrar tekrar kahpeler öldü bilecekler.

İşsiz bir kadın, çamaşırını asar iplere
Bugün ne yiyeceğim, ne yedireceğim der
Boğazından bir lokma geçer, diğerleri geçemez.

Herkes kedi sever, başını okşayıp geçip gider,
Bir tas su, biraz mamayla besler, onları hayvan sever.

Dükkanı kapatana kadar işiyledir esnaf
Uğrayanlar müşterimi, helal para kapısı bilinmez.

Aileni gerçekten önemsiyor musun bilmem ama
Bugünde haberini alıyorsan
Şanslısın diyebiliyorum sana.

Şu sıralar işin mi var, bekleye dursun
Dilenci, önce karnını değil vicdanını doyursun.
Sofradan doyunca mı kalkıyorsun?
Yoksa kalkmak için doyduğunu mu sanıyorsun.

Bulamıyorum vicdanımı, unutunca diğer insanları
Rızkını ararken insan,
Aklına gelirse kuşlar için atar kırıntılarını.

Tok yatamam diyenler için yaşar sevda
Böyle bastırıyor, acı çekenler açlığını
Sen sus dedi şiir; bana vicdanı anlatma
İncitirsin şimdi satırları...