Veyselim Şiiri - Ömer Tural

Sekizyüz doksan dört,Sivas ilinde
Sivri alan derler doğmuş köyünde
Gülüzar ananın,sevda gönlünde
Karaca evladı,doğdu Veysel'im.

Çiçek hastalığı,yedi yaşında
Sanki olacağı,gördü düşünde
Kara bulut gibi döndü başında
İki gözden birde,oldu Veysel'im.

Babanın aldığı,sazla başladı
Dokuz yüz yetmişte,ipi döşledi
Perdeler bir anda,gönle işledi
Kendini meydanda,buldu Veyselim.

Sazından seslerle,adı duyuldu
Sivas iliile,adı adı sayıldı
Yaşı otuz beşde,yola koyuldu
Aşkın kıymetini,bildi Veysel'im.

Halkıyla buluştu,erdi murada
Ben giderim adım,kalır dünyada
Sen bir ceylan olsan,vardı sırada
Gönül gözü ile güldü Veysel'im.

Uzun ince bir yol,dedin yürüdün
Sevdiğin toprağı,çiçek bürüdün
Bu alemi gören,sensin deridin.
Değişlerin şeker,baldı Veysel'im.

Ekimde doğmuştun,martta yürüdün
Benim sadık yârim,toprak der idin
Yaş yetmiş dokuzda,nefesi verdin
Kara topraklara,daldı Veyselim.

Sen gitin hatıra,sazı bıraktın
Dünyaya mal olan,sözü bıraktın
Aşıklar gönlünde,sızı bıraktın
Hatıran emanet,kaldı Veysel'im.

Bedenin ölsede,eserin ölmez
Değerin eksilmez,yerin se dolmaz
Bak,seni anarken,yüzümüz gülmez
Anılar maziye,saldı Veysel'im.

Gemerek'li Tural,bilirdi seni
Gönlüne işledi,tüm sözlerini
Sen oldun bağlayan,Şu saza beni
Acın ile benzim,soldu Veysel'im

Ömer TURAL, Duyguların şairi.

02 - 11 - 2019