Veyselim(1) Şiiri - Ali Yapalak

Ecdadı Türk, Şatıroğlu’dur soyu,
Karacoğlan Yunus’a çekmiştir huyu,
Tuna’yı andırır gönlünün suyu,
Gönüllere dolan taşan Veysel’in.

Ali ağa çadır kurdu alana,
Irgatlık yaparak durdu azaba,
Evlatlık alarak İbrahim ağa,
Reçberlik öğrenen Dede Veysel’in.

Beserek dağın da başladı çile,
O zaman Veysel de doğmadı bile,
Git de Karani’ye bir evlat dile,
Adı verilene çeksin Veysel’in.

Veysel’in başına neleri geldi,
Doğduğu gün bile çileyi çekti,
Gülüzar ana da erbişe sardı,
Derdi o günle kalmaz Veysel’in.

İlkiydi Veysel’im altı gardaşdan,
Dördünden sonra can verdi yaradan,
Hayli zaman sonra geldi ardından,
Elif’in yolunu açan Veysel’im.

Gün ay yıl geçerken yedi yaşında
Zalim dediğ felek yine başında
Çiçek, öküz derken yedi yaşında,
Gözleri dünyayı görmez Veysel’in.

Askerlik çağında gönül hükmetti,
Gözleri bir daha ona dur etti,
Savaşta yaşlıyla köyü bekletti,
Gönlünü heyecan saran Veysel’in.

Yirmi beşte kondu peteğe arı
Sekiz yıl Esmaydı O’nun baharı,
Kin güttü de zaman oldu ilacı,
Hüseyin’e kin ağ’ı ören Veysel’in.

Oğlundan sonrada kızın toprağa,
Verdi ya hasret de kaldı kucağa,
Gülüzar yaklaştı yeni ocağa,
Bir ömür kaynattı Aş’ın Veysel’in.

Baharda ekildi bağın fidesi,
Altı meyve verdi erin zevcesi,
Yıllar sonra güldü geldi neşesi,
Feleğe çok zaman kızan Veysel’in.

Zalim olmuş bazen gurbet elleri,
Gönlünde esiyor aşkın yeleri,
Yare hasretini söyler dilleri,
Gurbet eli mesken tutan Veysel’in.

Yirmi yedi sene örttü üstünü,
Gülüzar anada gitti güz günü,
Yolların ayırdı yaktı gönlünü,
Ağıtlarla feryat eden Veysel’in.

Yıllarca bedeni çekti cefayı,
Hastanede buldu derde devayı
Hekimlere etti dilden duayı,
Ankara Sivas’ta yatan Veysel’im.

Dokuz yüz yetmiş üç geldi Mart ayı,
Zemheri yaşattı o yıl baharı,
Kucaklaştı sadık yarle kolları,
Kara toprak sana vardı Veysel’im.

Alptekin hocamdan bildim hayatın,
Okudum yetinmem yazdım destanın,
Yapalak destansı sundu hayatın,
Yirminci yüz yıla mühr vuran Veysel’im.

05.07.2004