Veysel'im (2) Şiiri - Ali Yapalak

Karacahmet uykuların kaçırır,
“Kör bir çocuk acep nasıl geçinir,”
Üç telli bir dut ağacı getirir,
O zamanlar sazı çalmaz Veysel’in.

Molla Hüseyin’den aldı ilk dersi,
Bilemezdi daha nota neresi
Dayağı yeyince geldi gerisi,
Gönlüne gün doğdu küsen Veysel’in.

Camşıh’lı Ali’den sazı öğrendi,
Saz ile kalmayıp söze özendi,
Kul Abdal’dan bir de deyiş belledi,
Mızrabı tellere vuran Veysel’in.

Ahmet Kutsi Tecer, elinden tuttu,
Alirıza bey se yarışa soktu,
Ata’ya bir destan, bir deyiş sundu,
Sivas’tan Paytaht’a koşan Veysel’im.

Kırk yaşından sonra dili çözüldü,
Bundan sonra gören gönül gözüydü,
Gayrı söylediği kendi sözüydü,
Saz ile sözü bir yoran Veysel’in.

İlk defa radyoda çıkarken sesi,
Atatürk de sorar “bu kimin nesi”
Yaverin gönderir günün ertesi,
İzini bulamaz yiten Veysel’in.

Sazıyla bir olup plak doldurdu,
Aşık İzzeti’den türkü okudu,
Atatürk’e ağıt şöhreti buldu,
Bir an olsun yüzü gülen Veysel’in.

Karanlık dünyası film olsa da,
Beyaz perde koltuk dolup taşsa da,
Kimi beğenmeyip yalan sıksa da,
Dilinden kurtulmaz kızan Veysel’in.

İl, ilçe dolaştı konserler verdi,
Halk ile kaynaştı ne zaman yerdi,
Doğayı hayvanı insanı sevdi
Gönüller okşayan yel di Veysel’im.

Önünde toplandı Nevşehir halkı,
Veysel’den istedi “kara toprağı”
Yetmiş bir yılının Ağustos ayı
Konserini yarım kesti Veysel’im.

Aylarca İbrahim yoldaşı oldu,
Halil Çavuş, Tutiş, sırdaşı oldu.
Veysel’e Erkeleç, en sonda oğlu,
Aşına aş oldu pişen Veysel’in.

Jubile öngördü İhsan Hınçer'de,
Şiirler okundu aynı gecede,
Masallar misali kaldı dillerde,
Nesilden nesile koşan Veysel’im.

Ülkeye yetmedi dünyayı sardı,
Gazete dergiler makale bastı,
Yazarlar yüzlerce kitaplar yazdı,
Diyardan diyara uçan Veysel’in.

Azerbaycan ilmi bastı bağıra,
Yedi yüzyıl sonra Veysel Şatır’a,
Bahtiyar Halide dostmuş çağıra,
Yunus’un yolunda giden Veysel’in.

Batı dillerinde Veysel adını,
Kemal Sılay yazdı andı yadını,
İlk Nimet Arzık’la bastı yayını,
Ününü batıya yayan Veysel’in.

Kalemim ne kadar yazsa sığmazsın,
Girmişsin gönlüme kolay çıkmazsın,
Özümde kor kömür yanan sevdamsın,
Yapalak közünle yanar Veysel’im.

06.07.2004