Veyla Şiiri - Mehmet Şerif Ekici

Ruhumuzu eritip zehir ile içerken
Peşimsıra o isyan,
O çıkılmaz merdiven
Nedamet ki; yakıştıramadığımdı zamana
Ama vaveyla ve veyla ki veyla
Nâr-ı hicrana benzer soluğun çok uzakta,
Vuslat imkansızsa da umudu var semada.
Mekansız duygular tenleri acıtırken
Bölüştük yaramızı, tuz düşürdün payıma
Büyü müdür şu ömür, firkat mıdır bağrımda?
Ebcetini bildiğim o emsalsiz kitapta
Ölgün gazeller ağlar çöle düşmüşler gibi
Gidişler anlamsızdır bu diyar-ı hicranda
Pişman ömürler idik kışlarda, hazanlarda
Üveyikler duramaz av mevsimi yuvada
Rükû eder yarine Rabbe kavuşmuş gibi
Kandırılmış kardelen duramaz kar altında?
Marmara ışıldardı, yüzün düşerdi suya
Şimdi dilimde name: Hey gidi hey dünya