Veya her şeyden biraz Şiiri - İlyas Kaplan

ya hep, ya hiç
veya her şeyden biraz
veya sakin bir gece saatini düşün
bir de yarının sabahını

her şey olasılık dahilinde,
havadan sudan kaptığımız her şey...
tanrılık yanı başımızda bir aktör elbisesi gibi asılı
bir kere insan tanrılaşmaya alışmasın
hele bir kere ayağımızı topraktan kesmeyelim

tanrılara benzer ömür istemiyoruz
bize nasip olan ömrü yaşayalım yeter
insanca,dürüstçe ,namuslu ve şereflice
hiçbir şeye aldanmadan,
kendimize yalan söylemeden,
kendi yalanlarımıza, gölgelerimize tapmadan
her şeyin kendi kıymetinde ayarlandığı…

birtakım engellerin arkasında
elimizle bir kabartmayı yokluyormuşuz gibi
harflerin ve seslerin bütün kudretini aşikar ediyoruz
hiçbir hususi ifade taşımayan
hiçbir gerçekle bağdaşmayan
içinde dolaştığımız, ağından bir türlü çıkamadığımız
karışık ve karanlık dehlizler içinde

bir gerçekle baş başayız
cılız bir ışığa tutulmuş kelebekler gibi
yorgunluğu karanlıkta ancak sezilen
eritilmiş yakut ve akikten bir iksir gibi boşaltılan
aynanın aydınlığında bir saat evvel bıraktığımız şeyleri
aynı vaziyette, aynı kayıtsız sağlamlıkla,
bir saat evvelki gibi yaşıyoruz

bizsiz de bir hayat mevcut
kendi kendine var olan
kuvvetimizin müdahil olmadığı
belki ebediyet boyunca olmayacağı
belki şu dakikada, belki yarın, belki birkaç gün sonra,
hulasa hiç bir gün
bizsiz bir dünya
bizden önce olduğu gibi

tenimize yapışmadan geçmişe ait zevk kırıntıları
nerede ve nasıl devam ettiği bilinmeyen
eski ananelerin son parçaları
eski şehir mirasının son döküntüleri
devirden devire değişen eski zaman evleri
motiflerini ve renklerini hatırlayacağımız eski halı ve kilimler
rutubetli ve yarı karanlık

yahut da...
biz çok biçareyiz...
insanlardan kaçıyoruz
onlar meselesiz yaşıyorlar sanki
etrafımız da vehimden çılgın ve muazzam bir duvar
sanki bir örümcek durmadan çalışıyor
çelik ağlarını örüyor
içimize saplanıyor
tanımadığımız hiç tatmadığımız duygular
bir takım çıldırtıcı şeyler
zıvanadan çıkartıyorlar bizi

öyle bir noktayız ki, orada yalnızlık var
insan uzaklaştı mı unutuyor işte
azapları, aldatılmayı, hayalleri, ümitleri,
insan zulüm gördükçe, acı çektikçe kendini buluyor
ya hep, ya hiç
veya her şeyden biraz
tekamülleşiyoruz

redfer