Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kara mizah gibi
Ruhsal girdabı çok güzel anlatmışsın
Kutlarım
Tam puan
dEĞİŞİK HEMDE İŞLENMESİ ZOR BİR KONU .. ZATEN BAŞBELAMIZ O KARINCALAR DEĞİL Mİ.. KALEMİNE SAĞLIK..
Gidiyoruz dostlar!
Demeyin nereye?
Öylesine işte
Binmişiz bir trene
Biletimiz kesilmiş
Dönüşü yok
Kâh acır kâh acınırız
Her birimiz ayrı mevkilerde
Ağaçlar koşar pencerelerden
Kalır gerilerde
Onlar geriye biz ileriye
Bir gariplik var bu düşte
Son durağa varmadan
Diyemeyiz:
’’İnecek var! ’’
Hayat ne garip
Arkamızda dün
Aklımızda yarın
Bir kaygı bir telaş
Geçer gider bugün
Öylesine işte
Bir anlamı olmalı dostlar
Bir anlam olmalı gelişimizde
Dostluklar çoğalmalı
Sevgiye kucak kucak
Sevdalar çiçek açmalı
Kuşlar kelebekler uçmalı
Gülüşümüzde
Bir kara diken biter
Bıtırak bıtırak
Yüreğimize yapışır
Kara köpek gibi kapışır kötülük
Bir terslik var
Bir yanlışlık var bu işte
Sormayız sebebini nedense
Allah kitap aşkına
Peygamber aşkına
Bir tuhaflık yok mu bu gidişte
Desem ki niçin sormayız
Nasılını niçinini nedenini
Hep aynı yanıtı alırız nedense
Öylesine işte
Vesvese
Karıncalar
İşte yine beynimdeler.
Bir gün ölürsem,
Beni bu karıncalar öldürür.
Sanki her biri paslı çivi,
ÇakIlır beynime,sinsi sinsi.
Biliyorum, kuruntu hepsi.
Ve bir gün bana gelirsen,
Bu karıncalar senide öldürür.
Aldım verdim dünyasıymış.
İş yok sende..Ne artı nede eksi.
Ama şu karıncalar varya,
Her belaya sofra açar.
Yine sensiz devam eder.
Bu hayat telaşı,
Bu ölüşler,kayboluşlar.
Ama şu karıncalar,
Kovarım gitmezler,
öldürür ölmezler.
Kaybolur yaşama sevincim.
Ben ne zaman güleceğim?
Tez gelecek galiba ecelim.
Artık solgun bir çiçeğim.
Her belaya sofra açar,
Arsız,inat karıncalar.
Ülkühan Boz
tek kelimeyle harika bir şiirdi ülkühan hocam 10 puan +ant saygılarımla...
Kaybolur yaşama sevincim.
Ben ne zaman güleceğim?
Tez gelecek galiba ecelim.
Artık solgun bir çiçeğim.
Her belaya sofra açar,
Arsız,inat karıncalar.
Ülkühan Boz
GÜZELDİ.. TEBRİKLER..
vesvesesiz,kuruntusuz yarınlar dileğimle..duygusal yaşamalar,ve de şiirce..
Sevgili Ülkühan;
Bu gece okuduğum en güzel şiirlerin başında geliyor şiiriniz.
Bu yüzden Ant. Listeme aldım. Tabi Tam Puanımı ekleyerek....
Sevgilerimle....
Nafi Çelik
İşte yine beynimdeler.
Bir gün ölürsem,
Beni bu karıncalar öldürür.
Sanki her biri paslı çivi,
ÇakIlır beynime,sinsi sinsi.
Biliyorum, kuruntu hepsi.
böyle vesveselere hangimiz kapılmıyoruz ki
beynimizde o karıncalardan olmayan varmıdır ki ?
KUTLARIM
ŞİİRDİ
SAF,DURU AKICI VE İÇİ DOLU BİR ŞİİRDİ
Kaybolur yaşama sevincim.
Ben ne zaman güleceğim?
Tez gelecek galiba ecelim.
Artık solgun bir çiçeğim.
Her belaya sofra açar,
Arsız,inat karıncalar.
Yüzünden gülücüklerin hiç eksik olmaması dileğiyle sevgili arkadaşım..Yüreğine sağlık.. ***kutlarım*** .. sevgiler...
içeriği aynı olmasada,m.n.selcuk un şarkısını hatırlattı...
Sevdigim dunyalar kadar
Gel dese birgun gel dese
Nesi var omrun nesi var
Vesvese hepsi vesvese
karıncalar beynimizi bazen kemiren düşünceler arasında için için gitmeyen karıncalar...güzel bir konu yakalamışsınız .kutlarım şair yüreğinizi. saygılar. buradaki giriş daha çok etkiledi beni. bazen bir şirin bir dizesi bazen bir şirin kıtası bazen başlangıcı bazen de finali etkiler okuyanı...
İşte yine beynimdeler.
Bir gün ölürsem,
Beni bu karıncalar öldürür.
Sanki her biri paslı çivi,
ÇakIlır beynime,sinsi sinsi.
Biliyorum, kuruntu hepsi.
10+p
Bu şiir ile ilgili 12 tane yorum bulunmakta