Ver İsteyene Hikmetini Şiiri - Kasım Kob ...

Hiç dövmedim harman,
Tarlalarda.
Tanıdığım ve tuttuğum kişilerdi,
Başaklar.

Aramadım şifayı,
Beden denilen konakta.
Alnımdan akan terlerdi hep,
Dertlerini başkalarının,
Alıp götüren.

Sebepsiz yere,
Heyecanlandırır beni bazen,
Unutulacak şeyler.

Koştum hep pervasızca,
Bana merhamet gösterenlerin yanına.
Tamamen boş olduğunu içimin,
Yıllar sonra fark ettim.

Sahibidir meydanın,
Sahte pehlivan Ahmet.
Aşkı seçti Latif,
Bu hayat tünelinde.

Bakarken pencereden dışarı,
Bir atlı gelip geçti.
Tırpan gibi biçti,
Ortasından huzurun.

İsimsiz kahramandır,
Sokağın cesur bireyi.
Sevgiyle paylaşıyorum,
Kendimle hüznümü.

Aldığım ondalık,
Haziran ayında yağan kardan.
Zamanın vefasızlığı,
Üşüyorum ağustosta.

Hep gergindi,
Hayallerim ve umutlarım.
Yaşamamış olanlar ne bilsin,
Sürgünün çetin kışını.

Silinmiş yüreğim,
Yanlış yolda yürümekten.
Sefil bir turist gibisin,
Vizesi bitmiş kalbim.

Ulaştı yaşın olgunluğa,
Ver isteyene hikmetini.