Veni Vidi Şiiri - Bekir Keskin

I.

a ş k
kirletilmiş/sövülmüş/kovulmuş harfler kümesi

e f k â r
kutsanmış dost dergâhı

şimdi biraz çekil
ya da çekilme
kâfi bunca zaman gelmeyişin

senli rüyaların tahtına
gençliğimin bu kaçıncı başkaldırısı

sahi ben nerdeydim
yüzüme bak
şu geceyi
ve esmer katrelerin resitalini gördün mü
seyret ne kadar masum

kapı önünde yaktığım ateşler
yüreğimin n/asırına sıçradı
komşu bedduasıydı tutan

kum saatinin herhangi bir taneciğinde karşılaşsak diyorum
sen şımarsan yanımdan geçerken
mutluyum ayakları falan
ben öylece baksam
niye mi
nargile sefasında
gözümün önüne getireceğim bir an olmalı
ki rahatça söveyim

ova’lı haklıydı
şarka küsmüştü şems

üstü dumanlı kaya’nın yanındayım
dudağımda arabesk ıslıkların türevi
boynumda pranga "eskiler"den

elma yeşili bürüdü sûretini
dost kelâmı tesellisiz bu akşam
bu akşam ezan makamsız
kazaya bırakılmış üç rekat bu akşam
hattuşa’da vakit mahçup selcen
yüzler bulanık

II.

malum akşamın akşamcısı sokak
ömrümün hangi yıllarına çıkar

en karasından bir çift göz
ifadelerde pişmanlık
ve gönlün şark köşesinde araf ikilemi

herodotun satırlarına düştü günahımız
saçların bir zindanın en soğuk yeriydi kadın
orda büyüdü kaşları çatık çocukluğum

"g/elsin artık" derken
bir harfi fazla söylediğimi sonradan farkediyorum hep
daha doğrusu bizim çocuklar söylüyor

son ağrı kesiciyide çıkardım tabakadan
darağacındaki sokratvari tebessümüm son deminde
kalk selcen kalk
yak şunu ve vur sandalyeye
zılgıtlarla üfürelim namussuzu

...

haziran/temmuz
ikibinoniki