Osmaniye'de doğdu.
Maraşlı yoksul bir çocuk
Okulun bahçesinde ki çeşmeden
Avuçları ile su içerken
Belki de hayalleriydi gömleğinin cebinden düşen
Herkes uykudaydı
Kimse duymadı
İmamın yanlış okuduğunu sabah ezanını
Uyduk hazır olan imama
Oysa her şey en başından yanlıştı.
Kıyısında doğduğum nehrin
Şimdi bir başka kıyısındayım
Demek ki nereye giderse insan
Hep kıyısında kalıyor bazı şeylerin
Anne sana uzak bir kentten sesleniyorum
Dün rüyamda gördüm
Anneler günüydü
Bir top çiçekle sana koştum
Uzandım ulaşamadım
Dün gece sabaha kadar
Siyah önlüklü yıllarımızın mavi hayalleri vardı
Sokaklarda mendil satan çocuklar yoktu
Ve mavi giyiyor şimdi çocuklar
Okul çıkışı önlüğünün cebinden çıkarıp boyayı
Boyayalım abi! Desede siyah elleri
Beynimin bütün labirentlerinde gece karanlığı
Hangi yolu seçsem korku çığlıkları
En çok da bir mum karartıyor geceyi
Bir mumun karanlığında oturmuş şairler
Ürkek şiirler yazıyorlar
Okuyanlar şair burada bir aşktan bahsediyor diyor
Alışmalı insan terk edilmeye
Mezarlıkta bırakıp gidecekler mesela
Alışmalı insan yalnızlığa
Mezarlar tek kişilik mesela
Şu bizim mahallenin imamı da
Çağırmasa beş vakit
Gel diyen olmayacak
Korkarım hiçbir vakit…
Maviye çalan gözleri çocukların
Dönmeden göç ettiği yerden
Bahara hoş geldin demek
Şiire ihanettir…
Sararmış otların altında
Şimdi 1915’e gidip
Dünyanın en güzel çiçeklerini
Dünyanın en kahraman anaları olan
Anadolu analarına sunmak isterdim
Kim demiş baharda çiçekler toprağın üstünde açar diye
Sorun bakalım 1915 analarına
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!