Velhasıl insan uşağıyız biz

Bir kuşluk vakti bir dal cıgaradır bizim ömrümüz
Külümüzü rüzgar savursun,
Ölmekten korkmayız elbet,
Bilsen, ne heyula ömrümüz oldu bizim...

Günlerimiz de var bizim, bin ömre bedel
Utanmayız, ar etmeyiz elbet; çünkü yaşamak da ölüme berdel
Beyaz göğün altında tenimize değen kahpe kurşun utansın
Ölmek ayıp değil, kuşların kanatlarına değen kurşun utansın...

Barut kokusuyla yırtılırken nefesimiz
Ağır kurşun sesleriyle vurulurken gecelerimiz
Bin sefer öldük, bir nefes için yine de diriliriz
Çünkü bir dost elinden kaçak çay içebilme ihtimalimiz var bizim...

Nefretimiz kendimizedir bizim
Sevdalarımız en çok kuşların kanatlarına ilişir
Ne heyula ömürlerimiz oldu bizim
Heyhat!
Kimi bulutlara, kimi meydanlara verdi ömrünü....

Yüreğimizin orta yerinde mıh gibi
Dört nala, çarmıha gerilmiş baharlar vardı
Ama vardı bir yandan
Dost elinden kaçak çay içebilme ihtimalimiz vardı bizim...

Bir kuşluk vakti, bir sevdalık sonrasında bir fırt cıgaradır bizim ömrümüz
Beyaz göğün altında tenimize değen kurşun utansın
İlişir hep, maviye ilişir sevdalarımız
Kuşların kanatlarına değen kurşun utansın...

Tütünümüz var,
Tabakamız zincirlere vurulmuş bizim
Karanfil kokuyor baharlarımız
Hangi renk kirlense önce bizim sevdamızdan sorulur...

Günahkar baharlarımız var bizim
Zenciyiz, Ermeniyiz, Çingeneyiz, Acem'iz
Velhasıl insanız, Kürdün uşağıyız biz
Bir duayı en az üç dilden biliriz
Bir Farsın, bir Türkmen'in, bir Arabın duasının altında
Bin sefer öldük, yine de diriliriz biz...

Kara ruhlu sultanlar
Güneşin altına gerilmiş kirli bir çarşaf gibi
Önce beyazı asıyorlar güne
Ne kadar nefes alsalar o kadar kirlidir ömürleri
Hep kara, kirli sıfatlara sığınıyorlar
Yani cellatlar yaşamayı da yaşatmayı da bilmiyorlar...

Velhasıl insan uşağıyız biz
Kesilmişken bir dil orta yerinden dört parçaya
En iyi biz biliriz,
Dil ne yana, yürek ne yana, düş ne yana
Göz ne yana düşer en iyi biz biliriz...

Ve ellerimiz yüreğimizin içinde gezer
Bir yürekten öbürüne kısacık bir yol var
Köprücük kemiği değil ki kırılsın
Bir köprü üstünde ruhları kavuşturuyor kederlerimiz...

Kara sıfatlı cellatlar bilmiyorlar,
Ama umut diridir hala
Ve bilmiyorlar yaşamayı,
Diri olan ne varsa ondan korkuyorlar...

O yüzden önce beyazı kirletiyorlar,
O yüzden durmaksızın öldürüyorlar,
Ama bilmiyorlar beyaz en zor kirlenir,
Beyazı giyenlerin ölmediğini bilmiyorlar...

Ve bilmiyorlar mavi ölmedi daha
Ve bilmiyorlar bütün dillerde mavi mavidir hala
Mavi ölmedi
Ve onlar mavinin ölmediğini hala bilmiyorlar sevdiğim...
Bir kuşluk vakti bir dal cıgaradır bizim ömrümüz
Külümüzü rüzgar savursun,
Ölmekten korkmayız elbet,
Onlar bunu bilmiyorlar sevdiğim, bilmiyorlar...