Vefasızlık Şiiri - Kamile Kaynak

Haklılar.
Ne yazık ki beni tanıyan herkes haklı
Nefret ediyorum.
İnsanları haklı cıkarmaktan, kaybettiğimi
Onların ağızlarından duymaktan.
En çokta ayna da bana bakan benden nefret ediyorum.
Beni kendime düşman eden,yaptığım herşeyin her zerresinde bile pişmanlık hissettiren, sevgimi, güvenimi,iyi niyetimi hiçe sayan dost bildiklerimden nefret ediyorum.
En büyük zaafım merhametim ve vicdanımdı, sen ise bunu bildiğin halde yaraladın şu yüreğimi.
Aslında sanada kızmıyorum.
Bir gülüşe inanan bendim.
Öyle herşeyi paylaşınca,senin yerin ayrı herkes gitse de sen kalacaksın deyince güvendim.
Canına can olayım istedim.
Her zorluğu beraber aşabiliriz sandım.
Aşamasak bile oturur birlikte ağlardık.
Ben sana ömür boyu yaslanacagın bir omuz verdim.
Lan ben sana kardeşim dedim be kardeşim.
Allah kahretsin demek istemiyorum.
Sana beddua Bile edemiyorum.
İnsanlar hala neden üzgün olduğumu merak ediyor.
Vefasızlık gördüm.En kötüsü de gururumu,onurumu ayaklar altına serdi diyemiyorum.
Bunları söylesem de birşey değişmeyecek benim kırılan kalbimin bir telafisi olmayacak.
Ama aptallık bendeydi.
Kim ne söylediyse kulak asmadım.
Herkesin gördüğü şeyi ben görmek istemedim.
Kardeşim böyle biri olamaz dedim.
Nerden Bile bilirdim tam da öyle biriymişsin.
Yine de sana teşekkür ederim.
Kaybetmeyi çok güzel öğrettin ve insanların bu kadar vefasız olabileceğini.
Belki bu sözlerime denk gelir dinlersin,
Belki de hiç duymazsın.
İnan ki içim de sana karşı bir nefret yok
Çünkü sen buna bile değmezsin.
Beddua da etmiyorum.
Sadece tek istediğim yoluna kendin gibi insanlar çıksın.
Sende kırdıgın yerden kırılasın.
İşte o zaman beni anlayacaksın.
Helalleşmek için beni arasan da bulamayacaksın.