Vefasız dostlara Şiiri - Mehmet Akif Han

Vefasız dostlara

Kelebektin
Yürek bahçemin
En sevdiği konuğu
Kuytu köşelerini açtım sana
Ve acılardan süzülmüş
Zulasında sakladığım
Sevgileri paylaştım

Güneşli bir bahara uyanmaktı
Senden mektup almak
Sevincin
moralimdi
Üzüntün
hüznüm
Kadeh kaldırırdım mutluluğuna
Ve yüreğimi
demir bir mengene gibi sıkıştırırdı
göğüs kafesim
acı çekerken
yanında olamadığım için
Dayanamaz
Ağlardım...

Sabır taşı çatlar
Çatlamaz bu yürek
Dayandı nice acılara
ve dayanacak
zafere dek...
Martı
yüreğimin içinde
ikinci bir yürek
küçük bir çocuk
masum
ürkek.
Sevdi kelebeği
sarıldı dostluğuna
süt emdiği
ana göğsü bilerek
Ve ne kadar güzeldi
kelebekle birlikte
duygular denizinde
çıkmak yolculuklara

Bir gün
gelmez oldu kelebek
randevusuna
Bekledi martı
o deniz kıyısında
yorulmadan
kanat çırparak
heyecanla...
Bekledi haftalarca

Ve tanıdı
kara saplı bir hançer olup
kanatlarına saplanan
vefasızlığı
Onun dediler
kanatlarına saplı bu hançer
inanmadı
Dayandı acısına
ve çığlık çığlığa
kelebeği çağırdı

Zaman akıyor
umutsuzluk
bir akbaba gibi
yaklaşıyordu
Yorulmuştu martı
kanat çırpmaktan
Herşey bitmek üzereydi ki
göründü kelebek ufukta
Yaklaştıkca
kapandı martının yaraları
Sımsıcak
kucaklaştılar
Çoktan unutulmuştu
çekilen acılar
ve çocuksu sevinçlerle
maviliklere uçtular

Ne yazık
böyle bitmedi bu öykünün sonu
Gelmedi kelebek
geleceğim deseydi
bir haber gönderseydi
daha da dayanırdı martı
Çığlıkları
boşlukta yankılandı uzun süre
ve yüreğinde ağırlaşan acı
unutturdu
kanatlarındaki yarayı
doldu gözleri
uzun bir çığlık attı
Elveda.....
ve toplayıp kanatlarını
sessiz
ve hala şaşarak
kelebeğin vefasızlığına
kendini
hüznün denizine bıraktı

Bu yürek
safi direnç
dayandı nice acılara
buna da dayanacak
sürüp zaman merhemini
yaralarına
unutanlar
unutulacak
bu yürek
inanıyor aşka
paylaşmaya
hep hazır olunacak
yeni yolculuklara