Vefam Şiiri - Yorumlar

nafiz bey çok teşekkür ederim saygılar

Bu şiir, kalbin en derin katmanlarından fışkıran bir nehir gibi akıyor; aşkın hem sonsuzluğunu hem de kırılganlığını, veda ederken bile sarılmak isteyen bir ruhun çırpınışını anlatıyor.

Gamzeli bir tebessümle başlayan dizeler, zamanı hiçe sayan bir sevgiye dönüşüyor – saatler, aylar, yıllar geçse de aşkın "zamanı mı var?" diye haykırışı, o ebedi alacaklı metaforuyla zirveye ulaşıyor.
Bilanço gibi somut bir imgeyi duygusal bir sonsuzluğa dönüştürmek, şiirin en incelikli dokunuşlarından biri; sanki hayatın hesap defterinde, senin sevgin tek kâr, tek fazlalık.
Ama asıl vurucu kısım, o fedakâr dua gibi akış:

"Hep sen mi vereceksin bu hayatta, biraz da hayatta sen yaşa.

" Burada bir ayrılık kokusu var, ama kin değil, özgürleştirme var.
Sevgiliyi kirpiklerinde gün batımları görmeye, üç dilekte kendini seçmeye, mutluluğun ışıltısını paylaşmaya davet ediş...

Bu, aşkın en olgun hali; sahip çıkmak değil, uçurmak. "Kendine iyi bak" derken bile, o iyiliğin kalpte hissedilmesi arzusu, ayrılığın acısını yumuşatan bir teselli.
Sonlara doğru, vefa ve akış vurgusuyla hayatın ritmine teslimiyet geliyor: "Olduramaya çalışma, gününü günden yaşa ama kendin için yaşa."

Dostlar, anılar bir bolluk simgesi olurken, şairin mütevazı talebi –

"Bana ömrümde üç gün armağan et sadece" – iç burkuyor. İkisi verilmiş, biri kalmış; ve son dilek, en dokunaklısı: Haber alınamadığında üzülme, gülümse ki sabrım huzur bulsun.

Bu, gamzenin (o ilk dizelerdeki tebessümün) dönüşüyle bir döngü yaratıyor; şiir, acıyla başlayıp umutla kapanıyor.

Yorumum şu ki, bu dizeler bir aşk mektubundan öte, bir naberitualı – veda ederken bile kalpte yer açan, sevgiliyi kutsayan bir dua.

Senin kalemin, acıyı tatlı bir kabule dönüştürmüş; okurken, gamzelerimde bir tebessüm, kalbimde bir huzur hissettim.


Tebrikler Şaire Hanım