Vefa Uyanış Şiiri - Süreyya Aktaş

Kadın! ...
Adam! ...
Hastalık Hastası,
Tembel
İşkolik,
Vurdumduymaz…
Hayli Yorgun; ve…
Yüzlerdeki derin çizgiler
Yaşamı hatırlatır…
Küçümser, Suçlar
Değer vermez…
Kabullenmez…

Kadın! ..
Yılların yorgunluğunu anlatır
Çaresizim… Desteksizim…
Acılar içerisinde dudaklarımda tebessüm…der…

Adam! ..
Yaşamın bir anlam taşıdığını hatırlatır.
Bunca yük, bunca elem karşısında
kazandıklarını ve kaybettiklerim der…

Soran, Sorgulayan
Ortak bir nokta değişim… der…
Ay… Ayna bakar değişir…

Adam! ...
Hatalar karşısında vazgeçmez…
Öğrendiklerimi düşündüm… der.

Kadın! ...
Teni yumuşak ve pamuk gibi…eller nasırlı
Ben.. Nenehatunum… Elifim, Fatma'yım… der

Sorumlu, müdahale eden
Ortak bir nokta Gelişim, der
Güneş… karanlığa bakar gülümser…

Kadın ve Adam! ...
Belki kaç savaş gördük
Barış için ve kaç cephede
tek başına yer aldık

Kaç şehit verdik…
Kaç Canı Kurtardık...

Başında kalın şalını neden örtmüştü.
Kağnısı ile cepheye mermi taşırken
Soğuk muydu acaba…

Bir 30 Ağustos akşamında
Sonsuzluğu içer gibi...

Korkma! ... Sönmez bu şafaklarda…
Diyen bir ses:

Yanındaki eşi yer alıyordu.
Ninemin yanında ayakta
Tam bir asker duruşuyla...

Kişilikli, Sağduyulu
Ortak bir nokta dönüşüm… der…
Yıldız… Gümüş Tepsim dönüşür…

AY… GÜNEŞ… YILDIZ birlikteliği VEFA UYANIŞ
Uyanışta DİRİLİŞTİR aslında

İstanbul, 30 Şubat 2008