Vefa'nın son Bakışları...

Traktörle yolculuk bir başkaydı,
Yıldızlar altında uyumak gibi!
Selendi'nin Madır'ında asker öğretmendim,
İlk kez köyde yaşayacaktım!
Haşim amca,Hatice Yenge öğretti,
Kuzinede ayva pişirmeyi,
Kirkit'in adını,tütün dizmeyi...

Bir çantayla gelmiştim,eşyam yoktu.
Fanatik Beşiktaşlı Adnan Hoca:
'Hocam,evim senin evin' dedi.
Kaç kez aksattı yatsı namazını,
Beşiktaş maçı yüzünden!
Pazara braber giderdik,
Haftada bir şehirliydik!
Kaçarak evlenmişti,bir teravih sonrası

Çocukları okuyan tek aileydi,
Zeliha Yenge'nin hamaratlığı yedi köyden bilinirdi,
Onlara misafir olmak şölen gibiydi,
Gece uzar,öyküler çoğalırdı,
Nurullah Amca:
Hanım,hani doksan beygir çaylar derdi,
o,tam bir 'insandı',Anadolu'ydu,babaydı,üretkendi,adamdı...

Köpekler bıraksa Sadık ağa'ya da giderdim,
Aza Süleyman'a da...

Lojmanı,bahçesi,öğrencileri...
Doyumsuz gece sohbetleri,
Coşkulu bayramları,
Bir de köpeğim vardı,adı VEFA'ydı
Her yere benimle gelirdi,
Okulu,evi canı gibi korurdu!

Son gün anlam veremedi gidişime,
ayrılığı,deprem misali sezmişti!
Traktörle yarıştı son kez!
Yenemedi makineyi,
Yorulunca oturdu ve uzun uzun baktı ardımdan...
Kimbilir şimdi kimin kapısında,
Hala aklımda VEFA'nın son bakışları...

İbrahim Eroğlu