Vefa Âbidesi Âlimler Şiiri - Selim İç

İlim, kıymetini bilene ne güzel azık,
Anlayalım, yaşayalım, etmeyelim yazık,
Nelere katlanmışlar düşünelim azıcık,
Bizlere hayırlı bir çığır açtı âlimler.

İlim aşkıyla yandı kül oldu gönülleri,
Öğrenmekle ve öğretmekle geçti günleri,
Kalıcı iz bıraktılar silinmez ünleri,
Dünyaya güneş gibi ışık saçtı âlimler.

İlim yolunda aşıldı nice nice yollar,
Gurbet hayatıyla bitti o güzelim yıllar,
Gözü yaşlı bekledi; eşler, kızlar, oğullar,
İlim için candan canandan geçti âlimler.

Çoğu zaman yanlarında olmadı hiç harçlık,
Çektiler günler boyu hem susuzluk hem açlık,
Maneviyat sofrasında buldular ferahlık,
İlim çeşmesinin suyundan içti âlimler.

Doğrudan şaşmadılar canları pahasına,
Toz kondurmadılar ilimlerin sahasına,
Ulaşmaktı hedefleri Hakk’ın rızasına,
Şüpheli olan şeyden dahi kaçtı âlimler.

Değiştiremedi dünyalıklar hâllerini,
Adım adım gezdiler ilim merkezlerini,
Daha buradayken yaptılar tercihlerini,
Zahiri değil de ahiri seçti âlimler.

Kimisi geride bıraktı yazılı eser,
Kimisi yetiştirdi sonraki nesle nefer,
Yediden yetmişe faydalandı her bir beşer,
Bu âlemde ektiklerini biçti âlimler.

Onlar hayattayken kıymetleri pek bilinmez,
Ama yerleri başka, bir kalemde silinmez,
Çok emek vermek gerekir kolayca yetişmez,
Sessizce ebedî âleme göçtü âlimler.

Ey nefsim! Âlimlik hemen olmuyormuş lafla,
İlmin kaynakları bekliyor seni şu rafta,
Yaşıyorken hayatını henüz bu tarafta,
Haydi, âlimlerle yerini al aynı safta.