Vefa Şiiri - Nuri Çinüçen

Taşa benzetirken kalbimi haklıymış babam
Duygu yoksunu bir kalbin önde giden neferiyim,
Şahlansa da dörtnala davaya vefam
Gönle akan nurların ne sebebi ne feriyim

Hasrete gebe bülbüllerin düşündeki güldüm ben
Ağlarken cihan matemine, duyarsızca güldüm ben,
Tüllense de kirpikler zaman zaman nem ilen
Göze dolan yaşların ne sahibi ne biriyim

İklimleri dertlerine dert saymayan mertlerin
Kıymetleri yerden göğe hizmet eri fertlerin,
Mevt engeli bilmeyen gözü pek yiğitlerin
Damla damla dökülen ne kanları ne teriyim

Ar sayarsa kendine davadan arda kalan
O’na varmak adına Uhud’dan ruhun alan,
Haram meşru terk edip vefadan mana bulan
Yere düşen canların ne gövdesi ne seriyim

Hafâ türabında kalan binlerce meziyet
Rıza-i İlahiye talip hem nice vaziyet,
Geri durmak öncülerden verse de eziyet
Yıllar yılı yerimde ne ileri ne geriyim

Olmazlar olunca, yetim irade eğilse de;
Çizginin üstünde fakir, içinde değilse de;
Vefalı kalplerin garip, hiçbiri değilse de;
O’ndan gayrı birinin ne mahlûku ne eriyim

(Kocaeli)