Vefa Şiiri - Aslı Bey

Bir gönül dağı erittim
Dağın dibi, tepelerinden kuz
Ben dibinden çok tepelerine seğirttim
Yolumdaki buz tutmuş çukurlardan
Eteklerime birikmiş günahlardan
Göz kırpıncaya dek korkarak
Bir sözü,özümle eğirttim

Bir bahar beklemeliymiş insan
Hiç değilse bir bahar
Güneşi gün ile özdeşleştirmeden evvel
Bir günçiçeğini avuç avuç sulamak için.
Ki beklemeyiz çoğu zaman
Bir iki hoş kelam edilse belki
Tutulacak varlığımızın ezelinden.
Dertlenmediysen derdiyle
Bırak bu lütfu, tez elinden
Daha tohum toprağa ilinikken
Bırak bu lütfu
Daha ruhun, nefesli bir cesetteyken.
Duyarsın belki vakitlerden birinden
Güneş günden ayrı olmaz,
Günçiçeği güneşten.

Bu bahar son dem olabilir,
Son köküne son damlasına dek...
Tutmak için semayı parmaklarında
Tırnaklarına yeminin dolaşabilir.
Umut koymuşlar ismini ya,sen tut
Olsun tut!
Tutturan tutturduğunu
Tutulandan iyi bilir..

İki ömür geçti,geçiyor,geçecek
Yazın kucağında
Kurak bir yüreğe giderek
Belki tüm azığın bu yolda tükenecek
Olsun bildiklerimiz var bizim
Hıyanetlerin çizdiği alınlarla bir
Emanetlerin sildiği süretlerle kebir!
Ne kuşlar susuştu bu memlekette
Ne de çınarlarla, yıllık bir sedir..
Sahi hayat, bir misaktan başka nedir?

Ki kış,
Büzme ışıklarla ayaklarıma
Adadığımdan fazlasıyla gelir,alkış alkış
Tanelerinde birer hüzün
Meleklerinde parça parça inayet...
Jilet jilet delerek geldiler tenlerimizi, tâ güzün
Kendilerine verilene ederek riayet
Haberlerini getirdiler kısacık ömrümüzün.

Biz gönüle gelelim gönüle
Gönüle konulmuş bu diken,değil güle
Sen senliğini emanet bil ziyan olmazmış
Kar yağan memlekette gece, hiç olmazmış.