Vedalaşma Şiiri - Erdoğan Tekinarslan

06 Mart 2013-Çarşambaı/Saat: 12.30

Vay Babam Vay!
Düşündükçe o bakışlarını,
Sanki yüreğimi deliyor…
Sanki bana, beni kurtar oğlum der gibi

Soğuk topraklara gömdük seni
Hava soğuk, sular soğuk,
Sabahın ayazı yüzümüze vuruyordu kar gibi…

Yoğun bakım ekranında göğsün kabarıp indikçe
İçimden bir şeyler kopuyordu baba
Son nefeslerindi onlar dirensen de…
Acın içime işledi,
Göz göre göre soğuk odalara saldık saldık seni
Cansız bedeninde yok oluşunu izler gibi…

Ellerin sıkıca tutunmuştu yatağın korkuluğuna
Ölüme meydan okur gibi
Direnmek için ölüme karşı…
Hele,
O makineler olmasaydı,
Hele o kolların demire bağlı olmasaydı
Acaba haykırır mıydın ölmeyeceğini?
Kaçabilir miydin ölümün soğuk yüzünü görmeden?
Geride bıraktıklarına nispet eder gibi…
Bilemiyorum,
Ama
Gözlerin dalgın bakıyordu umutsuzca…

Gözlerin dalgın bakıyordu baba, gözlerin dalgın bakıyordu…
Gözlerimin içine bakıyordun; oğlun kızın gelmiş diye,
Sessiz çığlığında kurtarın beni der gibi…
İşte;
O bakışların deldi bağrımı baba, çaresiz,
Bezgin ve acılar içinde…
Duyurmak istedin sesini acılar içinde sessiz bakışlarınla…

Özür diliyorum baba o bakışlarınla ellerini tutmamı istedin ama
Çaresizdim baba, bile bile tutamadım ellerini
Sen çaresizdin ben daha da çaresiz…
Kayıp gittin baba gözlerimin perdesinden…
Bir dal uzatıp çekemedik kıyıya
Çağlayan suların arasında
Sadece seyrettik seni çırpına çırpına giderken…

Oysa Sen,
Bu sularla on gün çırpındın
Kıyıya ulaşmak için güçlü vücudunla…
Direnerek hayata bize inat

Biz senin kadar direnemedik ölüm rüzgârına karşı
Ölüm rüzgârı senin üzerinde eserken
Sen daha ölmeden ölümünü kabullenmek gibi
Bir o yana bir bu yana savrularak ağlaştık…
Ağlaştıkça gözyaşlarımız
Coşkun sularını azdırdı,
Haydi, çabuk götür der gibi…

Güçsüzdük, zayıftık özür dileyecek kadar bile dirençsizdik
Yine de özür diliyorum senden baba
Sen sona yaklaşırken,
Biliyorum hep benden umut diledin
Oysa ben sana umut olamadım baba, umut olamadım…

Vay Babam Vay!
Soğuk bir son kış akşamı
Soğuk bir yerdesin,
Vücudun buz kesilmiş,
Ellerin demir gibi yumulmuş,
Sanki bir şeylere kızmış gibi dişlerini sıkmışsın
Kim bilir belki de hayatta kalabilmek için…
Belki de çektiğin acılar için.
Ama yine de belli ki ölüme karşı
Bu son direnişin olmuş ayağa kalkar gibi…

Özür diliyorum baba
Sen son nefesini verirken
Yanında olamadım.
Sen ölüme karşı direnirken
Ben sana güç olamadım.

Umudun hep ve yalnızca ben iken
Umutsuzluğun da ben oldum.
Uzaklardaydım hep uzaklarda…
Yaşamın kahpeliği
Hep uzak eyledi beni senden
Yakınlar uzak oldu
Hiçbir zaman da uzaklar yakın olamadı bana

Özür diliyorum baba

Seni soğuk bir günde
Soğuk topraklara emanet ettik

Ağabeyinin ayakucunda
Kara topraklara gömdük seni
Yan yana yatıyor olsan da
Belki de çok uzaklardasın ondan…

Soğuk odalarda bıraktık seni
Eline elimi uzatamadım bile baba
Özür diliyorum senden…

Ben sana hep uzaktım hala uzaktayım
Umuttum umutsuz oldum

Vay Babam vay!
Sen uçup gittin seksen beş yıllık ömrünle
Hiç bu dünyaya gelmemiş gibi…

Ama işte
Var ettiğin bizler oğlun ve kızların
Senin devamın olduk.

Artık varlığın yok ama
Yokluğun var bizim için…

O varlığında var ettiğin
Bizler varız yokluğunda…

Sıra bize geldiğinde
Varlığımızla var ettiklerimiz
Yokluğumuzda var olacaklar.

Vay Babam vay!
Var ettiklerimiz devam ederlerken yollarına
Elbet bir gün yokluğumuzla yanında olacağız.
Mekânın Cennet Olsun Canım Babam
Allaha Ismarladık…

Beş Mart İki bin on üç
Salı Akşamı
Saat On dokuz otuz
Seksen beş yıllık varlığın sonunda
Bir yok oluşun hikâyesi ile
Var oluşun vedalaştığı gün…