Vedalar Hep Zordur Şiiri - Rodya Raskoln ...

Gitmek gerekiyor
Soğuk bir camın yanında da olsan
Bir istasyonun ortasında da
Ya da bir savaşın ortasında

Gitmek zor olmuştur hep
Gitmek giden için mi kötüdür?
Yoksa kalan için mi?
Zordur gitmek

Çığlıklı kahkahaların ardına saklanmak
Gidene el salla, gidiyor
Çok soğuktu, üşüyordum
Ve o yılların içine düşüyordum

El sallıyorum, gözümü tutarak
Şimdi ağlamamak için
Son sigarasını aldım, hatıra için
Ve yaktım onu

Ciğerlerime çektim
Onu orada saklayacağım
Birkaç yılıma el sallamak
Ve herşeyimi içime saklamak

Hep karşımda görüyordum seni
Keyifli değil artık oyunlar
Acı bir yaşantının uzayan dalları
Bugün kesildi yine

Soğuk bir otogardayım
Her zaman üzmüştür burası beni
Ağlamak istemiyorum, gülesim de var
Bir ayyaş, ısınmak için hayallerini yakar

Ve herşeyin ilklerini gönderdim bugün
İçimde kalan biraz yoklukla
Hiç özleyeceğimi belli etmedim
Ve gitmesi için biraz bekledim

Nasıl olabilir ki?
Aslında hep buradaydı
Sağa sola gülerek küfürler saçardı
Ve bilgisizliğime çiçek açardı

Gitme, gitme diyemedim
Gitmek zorundaydı çünkü
Bu hayatta tanıdığım tek gerçek insan
Geri dönmüyor, ne kadar canınla yansan

Herşeyi birlikte öğrendik
Kavgayı da, affetmeyi de
Birlik olup bu hayata
Küfretmeyi de

Şimdi yalnız başıma oturuyorum
Bu hep alıştığımız kahvede
Aslında gülüyoruz da
Büyük bir şey eksik

Alzheimer olsan da unutmamak
Unutmamak için, alzheimer olmamak
Şarkı söylerdim, dilimi sıkıp
Ve o arabayı gözlerdik, sinirle bakıp

Keşke hep o dağda kalsaydık
Umutlar solmadan yaşasaydık
İki aylığına da olsa yine geldin
Gittin ama bu sefer kaderi yendin

Üzülüyorum dostum
Ağlamamak için gülmek gerek
O yüzden bunu gülerek yazıyorum
Önümde ki sigaradan biraz alarak

Mevsimler katlandı şimdi
Soğuğun hiçbir etkisi yok
Hep yanımda olan çaresizliğime sarıldım
Hiç faydası yok

Hep aynı şarkıyı dinliyorum yine
Kafası güzel ortamları düşünüyorum
Beraber geçtiğimiz yılları
Ve kaybettiğimiz yolları

Bakmak zorundasın dostum
Her dakika özlüyorsun bizi
Hiç sanma ki burada hepimiz
Sensizken beraberiz

Parçalanıp bölünüyoruz işte
Herkes konuşmaya çalışıyor
Titrek sesler ile boğuşuyorum
Ve ağlamamaya çalışıyorum

Vedalar hep üzücü olmuştur zaten
Şimdi sigaraya da veda etsem
Kırıklarıma da veda etsem
Üzüleceğimi biliyorum

Sinir krizleri kapımı çalıyor
Ve onları alıyorum içeri, istemesem de
Otobüsler, beraber bindiğimiz sürece güzel
Ve o zaman da fotoğraflar özel

Sen de gitmek istemiyorsun
Zorundasın, biliyorsun
Kulağına kavanoz takmış biri
Şimdi nasıl bekleyeceğim seni

Kötü oluyorum yine
Yine sık sık araşacağız
Belki değil ama
Hep yanında olacağız

Bu geri dönüşlü bir vedaydı
Çığlığa bürünmüş bir belaydı
Ben de böyle olmak istemiyorum
Şimdi oturduğun koltuğu izliyorum

Buzlu camlar var yanımda
Alışık olduğun gibi
Bir de hep huysuz, neşeli yüzler
Bu gözler, hissetmediği sürece özler

İddia oynamaktan kaç
Ben de kaçıyorum
Gittikten bir asır sonra
Yokluğuna alışıyorum

Derdim büyük değil aslında
Sadece sen büyüksün içimde
Yatar bazen herşeyim omuzuma
Onunla yetinirim, ruhuyla

Bir yere yerleşmişsin
İçimde saklamışım seni
Ağlamama ramak kaldı
Yine bir otobüs, benden birini aldı

Şimdi gitmeliyim, şu ucubeler beklemez
Huysuzlanırlar ve kavga ederler
Benliğim, nargilene koyduğun bir kordur
Unutmam seni, hoşçakal, vedalar hep zordur