Kırık dökük ne varsa alıştırıldık hepsine yürek taşa döner, can emaneti de paramparça olmaya başlar artık. Ayrılık vakti geldiğinde kafanın içindeki alarmın sesi, bangır bangır bağırmaya başlar. Geriye yol almak kalır tek başına, kimsesizce. Giderken ağaçların arasında ince toprak bir yol düşlersin, aslı öyle olmasa da. Biraz olsun o düş aleminde ararsın huzuru arkana bakmamak için düşlerin içinde gezintiye çıkarsın, tam da o anda kendini otogarda bulursun oraya nasıl geldiğini farketmezsin bile. Otobüse bindiğin de kafanı cam a dayar yüreğinle bir kez daha vedalaşırsın canın yana yana. Vedalar acıtır ey yâr vedalar acıtır, yakar kavurur içini iliklerine kadar hissedersin acısını, o hep korkutulduğumuz cehennemin ateşi gibidir. Vedalar acıtır can vedalar çok acıdır...
~oya erzurumlu~
Kayıt Tarihi : 28.9.2022 03:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!