Veda Tanrısı Şiiri - Abdullah Doğan

Vedanın kaç türlü acısı varsa hepsini
yaşadım diyordum.
Ama henüz onu bilmiyordum…
O içlerinde en farklı olanıydı
O tüm vedaların tanrısıydı.
Her vedada geriye bakabiliyordu son kez insan
Ama onda kör oluyordu tüm dünyan
Bir kadının gülüşlerini görüyordun siyah
perdelerin ardından,
Sonra ağlıyordun her gece, her gece durmadan…
Ve insanın eli bir kere o toprağa değdiği zaman
Ruhunu sarıyordu yüreğinin yangınından çıkan duman
Ve sonrasında toprağa damlıyordu
Alevlerin arasında yanan yüreğinden akan kan…
Ben veda tanrısıyla tanıştım
Toprağın altına, içimde nefes alan bir kadını bıraktım…