Veda Şiiri Şiiri - Enes Kepil

Ayrılık vakti geldiğinde dünyadan
Ne ellerin durdurabilir beni
Ne de kal deyişin
Kirli sokaklara düştüğünde
Bir yaprak daha
Ne fazlalaşır bir şey
Ne de eksilir
Gözlerim donuklaştığında
Ve gözlerin ve gözleriniz
Hala güneş ile aydınlanıyorken
Toprağa gömün beni
Toprak başka bir canlıdır.
Yağmurlar
Ben yokken de yağacak
Kışın yine beyaz olacak her yer
Biraz hüzünleneceksiniz belki
Ama bildiğiniz üzere
Geçmeyecek bir şey yoktur.
Gelip geçeriz dünyadan
Akşamlar güzel olur
Hele ki birkaç bardak çay ile
Çok daha güzelleşir akşamlar.
Sizler ve sen
Akşamlarda durgunlaşırsan ve durgunlaşırsanız.
Geçmiş, size çocukluğunuzdaki
Gülücüklerle seslenirse
Ve buna üzülürseniz. Ve sen!
Üzülürsen, olmaz
Üzülmeniz yeşil bir ağaç kadar doğaldır
Yeşil kalmak şartı ile çocukluğunuzun.
Biliyorum ki yeşil
Akşamlarda pek belli edemez kendini
Yeşille kucaklaşmak için
Gündüz olması gerekir
Ve bunun için uyumak.
Yastığa koyduğunuzda başınızı
Ve yastığa koyduğunda başını
Hemen uyu ki gözlerinden dökülecekler
Islatmasın geceyi

Bu bir veda bu yeniden doğuş
Benim aslıma döndüğüm gündür
Bunun için de üzülmeyin
Çünkü merak ettiğim yerdeyim.
Sizi beklediğimi sanmayın sakın
Zamana karşı direnin
Ve sadece zamana karşı değil
Zamansız gidenlerin acısına,
Zamanınıza acı katmaya çalışanlara
Ayrı bir coşku ile direnin.
En güçlü direniş
Siz haklıyken olur.
Ben bırakıp gittiysem sizi
Bu size haksızlıktır.
Anımsadığınız sesime karşı
Gözlerime, neşeme
Hüznüme karşı direnin.