Gözümde hayalin yok olup gitti
Veda mektubunu okuduğum an
Kalbimde ateşten dumanlar tüttü
Veda mektubunu okuduğum an
Kalbimden bir ırmak acı döküldü
Sensiz bedenimden ruhum çekildi
Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
yüreğinize sağlık güzel bir aşk şiiri okudum. ilhamın daim olsun.
Etkileyici bir anlatımla şair yüreğindeki veda konuşuyor.TAM PUAN.KUTLUYORUM SANAT RUHUNUZU.
Kalbimden bir ırmak acı döküldü
Sensiz bedenimden ruhum çekildi
Sandım ki ruhuma kurşun sıkıldı
Veda mektubunu okuduğum an
vedalar hep hüzün yaşatır. gözlerde yaş gönullerde fırtına koparır. tebrık edrım.sevgiler.
Cabbar kardeşimi,
kutluyor, tebrik ediyorum.
Selam ve muhabbetle...
Kurgusyla, duygusuyla keyifle okudum dizlerinizi Cebbar Bey.
Yürekten kutluyor, saygılar sunuyorum
(çok yoğun olduğumu daha önce bildirmiştim sizlere. Bugün küçük bir boşluk buldum, dostlarımın sayfalarını vaktim yettiğince ziyaret ediyorum. başarılı çalışmalar diliyorum)
HECE VEZNİYLE USTACA YAZILMIŞ GÜZEL BİR ESER .KALEMİN VE O GÜZEL YÜREĞİN DERT GÖRMESİN HOCAM. SAYGILARIMI SUNUYORUM. EROL SAGUN.
Birkaç satır yazı bir siyah kalem
Yerden yere vurmuş ettiğin kelam
Tüm minarelerden okundu selam
Veda mektubunu okuduğum an
tebrikler abime şiir çok anlamlı ve güzel candan tebrikler vedanın her hali zordur
Gözümde hayalin yok olup gitti
Veda mektubunu okuduğum an
Kalbimde ateşten dumanlar tüttü
Veda mektubunu okuduğum an
Kalbimden bir ırmak acı döküldü
Sensiz bedenimden ruhum çekildi
Sandım ki ruhuma kurşun sıkıldı
Veda mektubunu okuduğum an
Birkaç satır yazı bir siyah kalem
Yerden yere vurmuş ettiğin kelam
Tüm minarelerden okundu selam
Veda mektubunu okuduğum an
Gözümde kalmadı tek bir damla yaş
İnsafın kurumuş kalbin olmuş taş
Gözümde kurudu sel yavaş yavaş
Veda mektubunu okuduğum an
2001 Bornova İzmir Cebbar Korkmaz
Ustat güçlü kalemini kutlar saygılar sunarım
Yine harika bir şiir abi. Kaleminiz daim olsun ..
Kalbimden bir ırmak acı döküldü
Sensiz bedenimden ruhum çekildi
Sandım ki ruhuma kurşun sıkıldı
Veda mektubunu okuduğum an
yine guzel bir eser kutluyorum saygilar
Bu şiir ile ilgili 15 tane yorum bulunmakta