Veda Anı Şiiri - Ramazan Atmaca

Bir veda anında
Kirpiklerime sıkı sıkı tutunmaya çalışan
Utangaç gözyaşlarımı
Gizleme gayreti boşunaydı.
Çünkü candı giden canandı.
Her derdime yanandı.
25 TR 34 plakalı Esadaş otobüsü,
İspir kalesini karşısına alarak
Akşamdan kalma bir manevra ile
Birkaç korna çalarak çekip gitti.
Otobüsün arkasından kaybolana kadar baktım bakmasına da
Sicim gibi gözyaşlarım pek de görmeme izin vermedi.
Sen gittin ; ben kaldım
Sonbaharda yarı sarhoş akan Çoruh'la başbaşa.
Ayrılığın şarkısını o söyledi ben dinledim, ben söyledim o dinledi.
Demiştim sana değil mi
Ben seversem çok derin severim.
Ne akıl kalır başta, ne gözde yaş
Örtüne sinmiş leylak kokusu
Nerde burnuma ilişse,
Elimi uzatsam tutacakmış gibi
İleri yaptığım hamlede
Beyhude gayretin tokatı iner yüzüme.
Dedim ya çok pis severim diye.
Sen çekip gidersin, ben kalırım;
Ölür ölür dirilirim.
Ölmezsek eğer , seneye görüşmek dileğiyle...