Veda Şiiri - Sami Sefer Coşkun

Yalnızlık acı veriyor insana,
Unutulmaz hatıralar sarıyor birden etrafı.
Dünyaya veda etmek geçiyorken içinden;
Senden doğan nesillerle,
Yaşanacak günlerin olduğunu hatırlatıyorsun.

Düşünmüyorsun artık,
Aklına bile gelmiyor üzüldüklerin.
Kalbini bir daha kaptıracak birini,
Aramıyorsun kahrından.

Birden yapayalnız kalıyorsun,
Kimseyi göremiyorsun yakınlarında.
Maziyi hatırlatacak kelimelerin,
Yok olup gidiyor aklından.

Arzuların öfkeye dönüşse de
Kimseyi suçlamak geçmiyor içinden.
Sessizce çekip gidiyorsun,
Seni dizlerinin götürdüğü yerlere.

Karanlık geceler yalnız yatağında,
Bir sağa, bir sola dönüyorsun.
Prangaları kırdım sanırken,
Yeni bir sabaha boyun eğiyorsun.
Hiç hak etmediğin,
Can alıcı hüzünlerini yaşıyorsun yüreğinde.

Çocuklarının resimlerine,
Tekrar tekrar bakıyorsun.
Sevdiklerinden uzakta,
En güzel günlerini dualarla paylaşıyorsun.

Üzülmüyorsun aslında yalnızlığında yaşadıklarına,
Bir şekilde hayatı yeniden öğreniyorsun.
Kapılar kapansa da yüzüne,
Yeni bir kapıyı hep sen açıyorsun.

Saçlarının sevgiyle okşanışı geliyor aklına,
O zaman senden doğanlar,
Yeni bir can katıyor kendinden doğaya.
Onların da resimlerine bakarken,
Kendin yaşlandığını anlıyorsun.

Yaprak misali savrularak,
Veda ediyorsun seni tutan ağacın dallarına
Ve karışman gereken toprağa,
Gene yalnızca karışıyorsun.
Sami Sefer Coşkun