Veba Kuşları Şiiri - Seyit Cafer Arvas

Oturdu karşısına bir şairin,aynadan yapılma bir ruh.
Ve şair gördüklerini anlattı, veba kuşlarının şahitliğinde.
Mistik bir istidadır;
Girdi mezarına, düş kırıklıklarından bir mahzene.
Kargalar üşüşmüştür gözlerini ve beynini diktiği bir ağaç leşine.
Fikirler buzdan,
Ölüm kol gezerken ülkede tanıdık bir ses kulaklarımda seyrilir.
Sessiz bir tını işler içime.

Madem susuyorsun al!
Al bu gökten yapılmış asi kuşlar filleri yendiği gibi,
kalabalık dolu kelimeyi de yener.
Oysa bir çok susmak vardır
Ayna da ki susmak,
Evet! dermişcesine susmak,
Tebessüm edermişçesine susmak,
Cenazede bir tabutu beklercesine susmak…
Şimdi alsam ruhumu bedenime yapışmış bir gömlek gibi
çıkarıp yırtsam
korkarım ki intihar derler ardımdan..

Çığlık atsam bir bulutu yararak
Kimselerin görmediği bir göğe yağmurlar yağar tabi,
düşerim gökten yere çünkü bulutlar sadece çocukken beyazdı.
Şimdiyse bulutlar kara haber getirir, vebalar getirir, ebabiller getirir
binlerce Ebrehe’nin olduğu ülkeme.

Veba kuşları derim onlara
gökten ve karabuluttan yapılan.

Emrinize amadeyim kelimeler!
Harfler anımsayın beni!
Biliyorum ortaçağ şairleri gibiyim kıyınızda.
Eylem planları yapıyor gibiyim feodal kelimelere karşı.
Sonra kan akıyor toprağa,
O kan…
Ellerim kesilmeli ya da bir şeyler söylenmeli!
Zincire bağlanmış sanki ruhum…
Gece ve hep gece oldu içimde.
Bir müfreze askerle kalakaldım şiirsiz bir gecede.
Her yanım adını bir balıktan alan
ve balığın kanından alınan mürekkeple çerçevede.
Zaferimi kanla yazıyorum!
Yirmi birinci yüz yıldayım hala şiirler yazıyorum.
Veba kuşlarına
Düş bitti…

/2020