Ve Zaman Şiiri - Kağan İşçen

kent yalnız ikimizin
ağırlaşırken akşamın alacası
haziranda arsız bu serinlik
kısa yolculuğumuzdan
çocukluğumuzun kallavi yağmurlarından kalma
ve zaman tiz sesli içeriğiyle ağlattı şarkımızı
gülmek anılı bir resimde sararınca buğday tanesi
tebessümün...

şarkımla yokluyorum
benliğimdeki şarkıya göz kırpışını
çığlıklaşıyor dokunacağım ne varsa
yalın bir şimşek yalan olup susuyor kanımda
bu senin evine uzaklaştığımdır...

kar tokluğunda diz boyu üşüyorum
sokakların kabadayı uğultusuyum
ve yıldızlardır pencerelerim
hangisinden baksam sonsuzluğun...

şarkımı söylüyorum uzay boşluğuna
bütün evren inliyor
bir sen duymuyorsun
yalnızlık bu olmalı diyorum
annemi kaybetmiş gibi ağlıyorum
akşam çayı buğulu nefesine sığınmak istiyorum
göz kenarlarının kırışıklıklarından öpmek
sesinle göz yaşlarımı sevmeni istiyorum...

bütün kaldırımlar mütecaviz
adımlarım çilekeş
ama karanlığa çiçek ekecek bekleyişlerimiz
sabah huylu yanağından öpeceğiz sevgilimizi
karıncalar kadar umutla varsıl yüklü
toprağın tadına varanadek...