Ve Yokluğun Şiiri - Yasemin Tanık

Sen gittiğinde gökyüzünün kucağında eridi zaman
Bardaktan boşalırcasına yağdı hüzün,
Sonra seni hatırladım, ışığı sönmüş ruhumda,
Bir yıldız çaldım geceden,
Anıların şekerini kattım karıştırdım ruhuma,
Nafile, ışığı kırık tüneldeydim bir kere,
Kırkıkindi yağmurları gibi sürdü huzur,
Saatimin ibresi mahkumdu çünkü sana,
Baharlarım, bulutlardı bundan sonra,
Yalnızlığın raksı ile birlikte;
Kafiyeli uykular külleniyordu bakışlarında,
Avucumda geçmişin tesbihini çektim ve
senli cümlelerin tezgahını bir temenni ile dokudum.
Alev giymiş bir kasede günlerimin cenazesi idi yokluğun,
Ve yokluğunun satırları nefes çizgilerimin son harfiydi,
işte buydu sensizliğin tarifi.