Ve utanıyor şiirleri yazarken kalemim! ..

Ne zaman çöp kutularının yanında,
Karda, kışta, ayazda
Yaşamak, umuduyla titreşen,
Sokak köpeklerini görmüş olsam;
Usumdan yuvarlanır şu görüntüler…
Zayıf içe çekilmiş kuru bedenleri,
Bir kemik, biraz yemek artığı için
Çöp atmak için gelecek insanların
Yollarını gözlediklerine,
Bekleştiklerine tanık olsam;
O an ayazların en şiddetlisi dolar içime, üşürüm.
Bir kalorifer, bir soba arkasında kıvrılmış
Karnı tok uyuyan cinslerinin,
Şanslı olmadıklarını düşünürüm.
Aklımı kemiren şu düşünceden kurtulamam
“Taze değil” diye ekmekleri çöpe atışımız
Bunlar yuvarlanınca usumdan kendime kızarım…
*
Ne zaman sıcak, soğuk hava demeden,
Bütün gün boyunca;
Gururunun ve onurunun gölgesinden sıyrılmış
Kirli/temiz paraya kavuşmak utancıyla,
Sokaklarda yaşlı bir kadın görsem dilenen;
Beni bir derin düşünce tutsak alır:
O yaşlı kadını, evinin bir köşesinde;
Dünya ve ahret arasında dua ederken,
Elinde bir tespihle hayal ederim.
Oysa torunlarını SEVGİYLE okşayacak o eller,
Yarına kavuşmak umuduyla
Şimdi el açmışsa yabancılara…
O yaşlı kadına neden acıyoruz ki?
Bu biraz da bizim suçumuz değil mi?
Ve utanıyor şiirleri yazarken kalemim! ..

Ne zaman henüz gün ağarmadan;
Bir simitçi fırınını önünde,
Kalem tutacak ellerini ısıtmak için ovuşturan,
Bir çocuk işçi görsem:
Veyahut gazetelerin bir köşesinde,
Tinerci veya sokak çocuklarıyla ilgili
Haberlere tanık olsa gözlerim:
İşte o anda sol yanımı bir sızı sarar.
Kan kayıplarındadır yüreğim içten içe…
O minik ayaklar okul yollarında değil de
Bir yaşam trafiğinin telaşına kapılmış,
Kalabalık arasındadır...
Gün boyu satacağı simitlerden
"birkaç kuruşluk" kazanma umutlarını
Gün uyanmadan yüreklerine kazımaktalar
Oysa onlar belki "bir mühendis, bir doktor"
olabilme hayallerini de kurabilirlerdi..
O minik yavrulara neden sahip çıkmıyoruz?
Onlar bizim çocuklarımız değil mi?

Ve utanıyor şiirleri yazarken kalemim! ..
Ne zaman gecenin gölgesine sığınmış,
Bir soluk sarı ışığın gölgesinde
Bir genç kadın görsem sokakta,
Hislenirim içten içe…
Ve o kadın;
Bir somun ekmeği, bir kırık siyah zeytini,
Belki de bir silgi veya defter almak için çocuklarına
Kirli/ temiz para karşılığında
Vazgeçiyorsa iffetinden, namusundan…
”Yer ve cam silmeli, namus bu” diye,
Onu neden kınıyor ve suçluyorsun?
Bu biraz da bizim suçumuz değil mi?

Ve utanıyor şiirleri yazarken kalemim! ..
Ne zaman al renkli, ay yıldızlı bayrağıma sarılmış,
Bir şehit tabutu görsem;
Ağıt yakan gözü yaşlı ana, baba ve gelinlerin,
“kan kırmızısı gözlerinden”
Beyaz beyaz bakmalarına tanık olurum:
İşte o anda bana bir haller olur.
Zaman donar, gün solar;
Mevsimlerin hiç birisi yaşanmaz gönlümde.
Ve ruhumda volkanların kızıl halleri,
Bir kaynama oluşur, patlama öncesi…
Ve böyle anlarımda endişelerim kükürt salar.

Ve utanıyor şiirleri yazarken kalemim! ..
Ve bu ruh haletimle; birilerine, kimilerine
İsyan etmek geliyor, edemiyor,
Bir söz söylemek istiyor, söyleyemiyor,
Ağlamak istiyor, ağlayamıyorum.
Binlerce ölen vatandaşlarım usumdan gönlüme düşünce
Sadece bir AH ediyor, çaresizce susuyor, kahroluyorum!
Bir tek kaygım var o anlarımda: Geleceğimiz?

Heyhat! ..Neden korkuyorum ki gelecekten?
Heyhat! ..Bu ölümlerden kimler sorumlu?
Biz İNSAN OLMAYANLAR değil mi?

Emine PİŞİREN/Antalya
30.03.2011