Ve sonsuz ve keder Şiiri - Latif Epözdem ...

VE SONSUZ VE KEDER

“yasaklı düşümdün. Kalmadı kimse bedenimin hücre evinde.Şimdi sen yoksun ya,bu keder beni bitirir.Düşüp gelirim günün birinde peşine.

Ve sonsuz ve keder
Bir gün ayrılıp gidecektin
Ardına bakmaya zaman bırakmadan
Yaktığın ateşe bakmadan,
Bunu biliyordum zaten,
Ama böyle erken
Böyle aniden
Olsun istemezdim inan,
Ayrıldığında burkulmuştum derinden
Ayrıldığında sanki et ayrıldı kemikten
Bu aşk yaşanması sınırlı bir andı
İyi kötü öylesine yaşandı,
Sonra ürperen bedenden
Geriye bir demir yığını kaldı.
Ve sonsuz olsun
İstememiştim keder
Öylede olsa keyifliydi o günler
Sakın esirgeme gözlerini
Tut bu kez verdiğin sözlerini
Söylemiştim,
Bir bakış bile bana yeter.
Ve sonsuz ve keder
Gönlün burçlarındaki fener
Bir kez daha söndü
Olup biten her şeye
Tanık kağıt üzerine,
Kurumuş iki damla gözyaşı döküldü.
Hüzün yüklendi bulutlar
Aydınlık soldu
Karanlığa bıraktı yerini,
Yakamozlarla parlayan deniz
Kendi büyüsüne yenildi
Ve anlaşıldı ki,taş duvarların
İçinde saklı durur aşk,
Daha fazla dayanamayacak
Taş duvar
Yıkıldı yıkılacak.
Sende tükenen hüzün
Bu kez bende başlayacak
Renklerin dansıydı yaşadığımız.
Delice bir senfoni,
Bekçi düdüğünü kırmıştı
Yaşadığımı daha yeni anlamışken
Artık la jakond yok
Monalizayı topladılar
Sergi salonlarından
Mahinur kayboldu ortalıktan
Yıldızlar etrafına dizilmeyecek
Anlaşılan
Ve sonsuz ve keder
Zor geçecek biliyorum
Yalnızlığa tutuklu günler....