Ve Soluyor Çiçekler Şiiri - Şiire Biri

Çiçekler bükmüş boynunu,
Ben hayata kızıyorum
Sonra henüz bitmeden şiirim, kızmaktan dahi vazgeçiyordum
Ağlıyordum,
Nil nehrinin kıyısında günün doğuşunu seyretmiş,
Gün batımına kadar en içten yazılarımı kağıda dökmüştüm.

Ay değince ancak gözlerime, nehirden çektim gözlerimi
Ve doldurdum, ancak dünyanın taşıyabileceği bir nefesle içimi
Şimdi, dedim, ölmeliyim!
'Yine ölmemiştim'
Galiba, bu dünyada ölümü en çok ben beklemiştim...

Yarılıyor gök, ay kayboluyor gün doğmadan
Sarsılıyor yer, ben henüz ayağa dahi kalkmadan
Kopuyor kıyamet daha Kabe'ye varamadan
Ve soluyor çiçekler
Üç beş karamsar gözyaşına

Yollarım dağlara karışıyor
Gözlerimin buğusu kör ediyor
Sessizliğe yalnız gözyaşım düşüyor
İçimden diyorum ki kendime
Yine ulaşamadım bir hayalime

Bir şükür düşüyor tespihe dönüşüp yanıma
Hayatımın son anlamlı sözleri zikir oluyor
Söylüyorum göğün yarasını kararcasına
Haykırmak değilde, huzura gark olmuşçasına
Ağlamak değilde, kalbimi yıkıyormuşçasına
Ölümle yaşam arasında...

yakamozfon

19.02.2022