Ve Sessizlik Şiiri - Seyrani Göl

Her sorunun başında bir suskunluk vardı,
Ve sonunda da.
İnsan, en çok kendi sesini yitirdiğinde
Yaklaşır hakikate.

Yürüdüm…
Ne bir varıştı aradığım
Ne de bir çıkış kapısı.
Sadece adımlarımın gölgesinde
Kendimi izledim.

Bir an durdum...
Ve fark ettim:
Geç kalmak diye bir şey yoktu aslında.
Çünkü zaman
Sadece içimizdeki terazinin adıydı.

Şimdi ne bir yüz arıyorum
Ne bir hikâyeyi tamamlamak.
Çünkü anladım:
Her şey tamamlandığında değil,
Bırakıldığında olurmuş tam.

Kırıldığım yerden bakınca
Daha genişti gökyüzü.
Ve acı,
Zannettiğimden daha az kişiselmiş.
Herkesin içinde
Bir sus payı kadar yalnızlık varmış.

Ben artık gürültüleri değil,
Sessizliği dinliyorum.
Çünkü kelimeler bittiğinde
Başlar asıl yürüyüş.

İçe, derine...
Ve belki sonsuza…
S.GÖL