Ve sen Sustunya Şiiri - Mira Zeyno

Biliyormusun sevgili...
Oysa ben her gece sesinde kayboluyordum ,bir fırtınanın içindeki tek sığınağımdı sesin...
Onca gülüşün ardından ,bir kurşun değilmiydi bu sessizlikte kulaklarımdan kendini çekişin...
Oysa sen...
Sessizliğinde dahi nefesinle defalarca aşk nağmeleri fısıldamazmıydın kalbime...
Sen değilmiydin gözlerimde sûkût zindanında defalarca hapsolan...
Sen değilmiydin her gece saçlarimda mısra mısra dolanan...
Biliyormusun sevgili senden sonra tüm seslere sağır kalmış bir kalbe hapsettigim gülüşünü , kullaklarım unutmaya yüz tuttu...
Duyduğum her seste aradığım fısıltılar ,kuş sesleriyle birlikte son kez secdeye durdu...
Başka kulaklarda yokettigin sen ,..şimdi söylesene hangi kalbe ben gibi dokundu...

Senki avuntu sevdalara kalb olup dokunurken...
Benki ellerimde parçaladım bu kalbi ritmi dilsiz kalsın diye...
Senki sabahları karşılarken başka gülüşlerde ,ben sabahlara düşman oldum uyanmak istemezcesine...
Senki bir kuş cıvıltısında içimde binlerce baharı müjdelerken...şimdi tüm cıvıltılar sustu...
Ve ben artık sûkûta hapsettim tüm dilleri...
Ve ben artık ,geceye erteledim tüm senli şiirlerin sesini...
Belki ..
Belki dedim ...
...
Neyse beh sevgili ....
Şimdi tüm sesler gibi sözlerde tükendi...
..........
m.z