Güney yamacındaydı bağ evimiz.
Dağ ısınıyordu güneşin bahar sıcaklığıyla.
Kıştan kalma son karları da yutuyordu toprak.
Gelin olmuştu sanki bütün ağaçlar.
Yılanlar uyanıyordu, aşk uyanıyordu.
Ve ben doğuyordum yeryüzüne ağlayarak.
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta