Ve Çocuk... Şiiri - Zeynep Nilgün Gökçeöz

Ve
Çocuk sustu.
Gözlerini kocaman açıp
Öylece kalakaldı sevinçlerinin arasında
Uçurumlar saplandı yüreğine
Hiç olmadığı kadar
Bir korku kapladı içini
Gök gürledi küçücük kalbinin büyüyen ruhunda.
Arsız yağmurlar düstü toprağa sessizce
Düşlerinde yeşerdi bir çift özlem
Kavradı elleriyle kabuslarını
Karanlıklarını bağladı sıkıca
Hile yaptı ilk defa
Kimse görmeden hayallerinin arkasına baktı
Hıçkırıkları düştü geceye
Ketum bir müziğin eşliğinde.

Gel çocuk
Sığın korkularınla bana
Adsız sokaklarımızda bir oyun oynayalım
Sokulalım birbirimize adresleri ararken
Isınırız belki,
Belki, binlerce yıl uzaklaşırız
Buz tutmuş ülkelerin düşlerinden
Yeniden merhaba deriz güneşe.
Belki, yıldızlarla saklambaç oynar
Sırrını çözeriz gökyüzünün
Gizlice seyrederiz gecenin döllenişini
En masum halimizle tanık oluruz günahsız sancılara
Gözbebeklerimizden doğar umutlar
Haydi çocuk aldırma kayıp zamanlarımıza
Açalım yüreklerimizi sonuna kadar
Belki melekler okşar korkularımızı.

Susma çocuk
Senin için süsledim yorgun gülümsemeleri
Çalınmış yazgılardan umutlar toplayıp
Çiçekler taktım başına.
Her sevda için sonsuzluk sözü verdim
Yalan söylediğimi anlama diye
Gözlerine bakmadım.
Alnımı ise hiç açmadım.
Gözyaşlarımı oyaladım telaşlıca
Ama çocuk
Ölümü saklayamadım
Avaz avaz bağırıp, ağıtlar yaktı ellerimize
Kırmızı dudaklarıyla buz gibi geçti yanımızdan
Aldırmadı yakarışlarımıza
Ateşe verdi heryeri, yandık
Göğüslere sığmadı feryatlar
Haydi çocuk,
Şimdi ağlayabiliriz ikimizde dilediğimizce
Parmaklarımıza kınalanmış acı ile
Silmeye çalışalım
Bütün zamanlara sinmiş ölümün nefesini.