Daha ne kadar zorlayacaksın,istemiyorlar seni.
Zulmetmek o kadar kolay ki,ezmek istiyorlar seni.
Derdini anlatamazsın kimseye,umursayanın varda sanki?
Anla artık koçum,sevmiyorlar seni.
Gülmek zamanı geçmişte kaldı.
Hep ahir zamanda mı kalacaksın?
Kemiklerinin tirtir titrediği o an'da,
Ölmek için yalvaracaksın.
Yaşamak neye yaradı ki, huzurlu değilsin zaten.
Bir sebep göster bana, var mı bir dostun, uğruna yaşayacak?
Baba yok,ana çaresiz,kardeş uzakta,
Seni seven birisi,üzmeyen ikisi
Hepsi hayal bunların,tek gerçek ölümdeki kurtuluş,
Kendi somutunda diriliş, yani doğayla bütünleşmek.
İnsanlar,istemediler,kabullenmediler,reddettiler.
Ama bir gün doğayla bütünleşmiş ben,
Onların kan damarlarında kanser olacağım.
Ve bir gün gökyüzünde hava olacağım.
Mecbur kalacaklar!
Teneffüs edecekler!
Ve benim bittiğim o an'da ölecekler!
(17.06.2005)
İsmail YoldaşKayıt Tarihi : 30.6.2007 23:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
17.06.2005 günü sanırım pazardı.Çevremde o kadar çok kendini beğenmiş vardı ki. Ağzımı her açtığımda inanmayın yalandır,o söylüyorsa inanılmaz, sende mi adamsın gibi kötü sözler duymuştum.Düşündüm, ben kötü ve işe yaramaz değildim,sadece kıskanılıyordum.Arkadaşlar,insan sosyal bir varlıktır. Ve toplu halde yaşamaya mecburdur. Bu insanlar kötü bile olsalar,düzen içerisinde zulmettikleri kişilere muhtaçtırlar. Ve ben bu insanlara ''benim bittiğim o an'da ölecekler.''diyerek,bana muhtaç olduklarını hatırlatıyorum.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!