Ve Atlıkarınca Durdu Şiiri - Gülşen Tosun

Bir güruh yürüyor önümüzde
Kimisi yedisinde kimisi yetmişinde
Kimisi de annesinin içinde
Her birinin geldiği yer farklı
Varış noktaları aynı

Salıncakta sallanan Yusef
Kaydıraktan kayan Tamer
Sek sek oynayan Iyad
Kitap okuyan İbrahim
İp atlayan Sara
Okula koşan Bera
Omar, Nadine, Jumana...
Daha niceleri
Bir gece vakti
Bomba sesleriyle birer birer
Yükseldiler semaya
En önlerinde Hanzala
Hemen ardında ruhumun ruhu
Kocaman gülümsüyor Rim
Arkadaşlarıyla el ele
Selam veriyorlar Burak’a
Biniyorlar atlıkarıncaya

Sema kardan daha beyaz
Cennet kokan misafirleri var
Yeryüzüyse zifiri karanlık
Çocuk çığlıkları, sessiz haykırışlar
Kulaklar sağır, diller lal, gözler kısık
Göklerde bir ışık
Gözleri kamaştıran
Güneşten daha aydınlık

Berzah aleminde binlerce atlı
Karşılıyor Ammar bin Yasir
Yanında yetimlerin babası
Alemlere rahmet Hz. Muhammed
Çocukların gözlerinden öpüyor Resul
Gözler artık eskisinden de parlak

Ve atlıkarınca durdu
Gökler düğün yeri
Ağıtlar son bulmuş
Her gözde bir gülücük
Yalnız Hanzala
Hala arkası dönük