İki kırmızı iki beyaz karanfil istemiştin
İkisini yüreğimin al kanlarıyla boyadım
Bana hiç haber vermeden buralardan sen gitmişsin
Öğrenince yalnızlığımı saatlerce ağladım
Yalnız kaldık karanfillerle bekar odamda
Bir çini vazoya onları itina ile koydum
Baktım gözlerim gibi bir süre sevgiyle onlara
Karanfillerle birlikte mahvoldum sarardım soldum
Uzandım üzgün titreyen ellerle vazodan aldım
Yalnızlığımla sana susamışlığımla kahroldum
Diktim çıldırtan renklerine şu gözlerimi
Sonra isyanlarla birden yapraklarını hep yoldum
Anladım ki karşılıksız bir sevgiye düştüğümü
Seni görüp sevdiğime pişmanlıkla yandım yandım
Bilseydim bir fırtınanın ortasında kaldığımı
Bırakırdım her şeyimi senden aşkından kaçardım
Şimdilerde karanfillerle birlik kırık döküğüz
Her parçamız alabildiğine renksiz solgun bitik
Bir anda usuma dolan sevgin ve seni kaybettim
Artık bulmama olanak yok her şey kayboldu yitik
Kayıt Tarihi : 19.4.2007 15:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
hangimiz bilse fırtınaları kaçmaz ki olay mahalinden!!
bazen yıllar önce solmuş karanfilleri ömür boyu saklamak isteriz.o anı ömür boyu anmak için..yokluğunda sevdalının varlığını hissetmek için.gidenler olmasa,vefasızlar olmasa belki de şiirler ve şairler olmayacaktı.gidene selamet dilemek yakışır kalana.zira sevse gitmezdi.bazen de şartlar öyle gerektirir.sevse de gider sevdalı;aklını ve kalbini kalan da bırakarak.şiiriniz ayrılığın ardından kalan hislerle dolu..
mutluluk düşsün kaleminize ve kalbinize.
nurcan usta
TÜM YORUMLAR (1)