Vazgeçtim Şiiri - Solmaz Akça

Hayatta ilk defa yapayalnız ve çaresiz ve ıslak gözlerimle sessiz ve hırçındım kendime...
Yenildiğimi bilerek adım atıyor, sevgisiz yüreklere lanetler yağdırıyordum.
Suçum neydi? Suçlu muydum?
Kendime acıyarak, daha ne kadar yüreğimi aşağalayacaktım?
Oysa ben sevgiyi isteyen, dileyen taraftım...
Yeni bir hayatı da pek ala hakediyordum.
Ama ben durmadan,
karanlık gecelere gebe bırakıyordum düşlerimi.
Ve bir yılan doğuruyordum her sabah adı kin, intikam
ve nefret olan...

Beyaz bir tozdun zamanında benim için...
Ben artık tüm bağımlılıklarımdan vazgeçtim.
Kurtuldum artık senden, anlıyor musun?
Kanımda dolaşıp,
milyonlarca hücremi yok edemeyeceksin bundan sonra...
Ne gebe kalacak düşlerim artık karanlıklara
ne de senden doğacak kin ve nefret adında çocuklarım olacak...

Beni değiştiren neydi?
Niye vazgeçtim senden?
Niye vazgeçtim karanlık düşlerden, geçmişten...
Her sabah aynı duygularla güne merhaba demek,
bir umut, aramanı beklemek,
geçmişi bahane edip, ona sığınmak
ve en önemlisi affetmeyip suçu başkasına atmak
kolaydı çünkü...
Hemde çok kolay...

Ama zamanla fark ettim ki,
ne senin yalancı tozun damarlarımda gezdiğinde bir yarar sağlıyor
ne de geçmiş sırtımda yük olmaktan başka bir işe yarıyor...
O zaman senin bağımlın olmaktan vazgeçiyorum ben...
Aşkından, tutkundan, esmer gülüşünden...
Ve vazgeçiyorum geçmişi sırtımda bir yük gibi taşımaktan,
durmadan gelecek üstüne senaryolar oluşturmaktan...

Artık bugünü yaşıyorum,
bağımlı olmadan...
Ve sırtımdaki yüklerden kurtularaktan...