Vazgeçtim Şiiri - Serpil Koçar

Her şeyden vazgeçtiğim bir noktadayım.
Heybemi doldurdum bu hayattan beklentilerimi,
Derledim, topladım bana dert olan her şeyi.
Şimdi vazgeçiyorum sevdaya dair her şeyden.

Vazgeç, gönlüm, vazgeç, dedim usulca.
Kimse görmeyecek yüreğini, acıyan yanlarını.
Merhem olmayacaklar sana “Seni seviyorum” diyenler.
Şimdi sırtla heybeni kendi omuzlarına, sırtına;
Yürü kendi yolunda, başın dimdik, aslanlar gibi.

Sen büyüttükçe sevgini yüreğinde, gönlünde,
Kayboluyor ortadan “seni seviyorum” diyenler.
Peşinden koşup gönlünü çalmaya çalışanlar nerede?
Vazgeç, gönlüm, vazgeç deli yüreğim, vazgeç.
Kimse görmeyecek, senin ne kadar sevdiğini.

Biliyorum, yoruldun sevginin peşinden koşmaktan.
Tam da bu defa “oldu” derken, yine koca bir boşluk.
Yüreğimin sancısı tutuyor, sil baştan acıyor.
Affet yüreğim, affet, yine seni üzdüğüm için.
Şimdi vazgeçiyorum yüreğimi acıtanlardan.

Haydi, yine beraber ağlayalım, beraber avunalım.
Topladım bütün duygularımı, doldurdum heybeme.
Şimdi tutalım yasımızı; geçecek, geçecek diye.
Bak, yine vazgeçtim, yine uzaklaştım usulca.
Yoksa daha çok acıyacak, yanacak yüreğim.

Vazgeçtim her şeyden; bizi yalnız bırakanlardan,
Artık kendi ışığımı, kendi yolumda kendim ararım.
Kendi ellerimle sardım yaralarımı,
Kendi göğsümde tuttum kırık umutlarımı.
Ve öğrendim, en derin acılar bile geçer;
Usulca, sessizce, her şey yerli yerine döner.