Vazgeçtim Şiiri - Cafer Taşkın

Vazgeçtim aşklardan, sevdalardan
Bıraktım kendimi yalnızlığın kollarına
Zaten hep öyle yapayalnız değil miyim?
Vazgeçtim dostlar beni sersem eden duygulardan vazgeçtim.

Yenilgiyse eğer gerçekten ilk kez yenildim
Çözülmekse eğer sevda ateşinden
Eridim dostlar kaynayıp buharlaştım
Vurulmaksa eğer hedef noktasından
Tam da can evimden vuruldum
Vazgeçtim dostlar, ben vazgeçtim

Sızılar derinden sızılar yüreğim
Kaynar sular dökülür başımdan aşağı
Ürperir tenim, diken diken olur her yanım
Sanki yüzyıllardır hasretlikler biriktirir
Durmadan örselendikçe sevgi pınarım
Yo! .. dostlar artık ben vazgeçtim.

Aldan da koyu bir renge boyanır
Bazen kömürden de kara olur
Menekşe morunu andırır
Bu akıl almaz sevdaya yürek mi dayanır
Bilmem ben bundan böyle neylerim
Vazgeçtim dostlar artık vazgeçtim.

Bilen olmaz içimdeki serzenişleri
Bir hain sevda uğruna neleri göze aldığımı
Uykusuz gecelerin sabahında güneşe karşı
Umudumu tazeleme formülü...
Ah! .. Her şeyde aklımdan önce karar veren duygularım
Yo! .. Dostlar artık ben vazgeçtim.

Belki başımı alıp, çok uzaklara gitmeliyim
O dumanlı dağlarımdaki hayalime
Uçsuz-bucaksız bir sahrada yürümeliyim
Bir şeyleri arıyorcasına
Bir şeyleri bulacakmışcasına
Öylece gözlerden yitip gitmeliyim
Vazgeçtim dostlar, artık ben vazgeçtim.

Bir bilinmezliğe doğru yol almalıyım
Bütün sınırları aşmalıyım
Kendi sınırsızlığım ötesine ulaşmalıyım
Hiç kimse, hiçbir yer veya bir nesne
Hatırlatmamalı bana kırık-dökük anılarımı
Hayatımın çok kötü bir dönemi diye değil
Senin bana olan vefasızlığını unutmalıyım
Bu yüzden dostlar ben vazgeçtim.

Aslında ne senin suçun vardı, ne de benim
Ne bir sitem sana karşı, ne bir isyan yaşadıklarıma dair
Bunca yıl neleri sabırla bekledim
Yaşanılan her ne varsa
İçimde susturamadığım sevdamın delibaşlılığıydı
Ve şairin dediği gibi; “yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var”
Vazgeçtim artık ben dostlar vazgeçtim.

İzmit / 1998