Vazgeçmelerden Bile Vazgeçtim..

Bir yorgunluk sonrası yaslansam tekrar omuzlarına...
Hani kent ölmeden önce ki gibi.
Haliç'te mesela…

Dilsiz Saçmalıklarıma inat.. Seni yazıyorum yine..
Herkes duydu beni... Kainat bildi..
Sen Bilmedin..
Eski zaman kalıntısı bir Aşk ile sevdim.
Mecnun Oldum.
Duymadın
Dağları delen ben idim.
Görmedin.!
Ah be Sevgili..
Meçhul bir Aşkın Kıymet bilmez sokaklarındayım şimdi..
Sebebim sensin..

İstanbul'a her bakşımda sen geliyorsun aklıma..
Fatih Saçlarını..
Üsküdar gözlerini ve haliç Kalbini anımsatıyor..
Her sokak her cadde.. her bulvar sana çıkıyor sevgili..
En son Kaf dağı yalnızlığına bürünmüştü şehir..
Kar yağmıştı.
bir akşam vaktiydi.
Üşümüştü ellerim..
Ruh'um gibi hemde; buz kesmişti..
Ah Istanbul..
Ne senle yaşanılıyor.. Nede Sensiz...

Sonu hüsranla bitecek bir hikaye daha yazıyorum şu sıralar..
Ey Aşk Dokunma sakın bana..
Bilesin ki
Yakarım seni bir ateş-i İbrahim'de..

Ve yar...
Vazgeçmeler'den vazgeçtiğim halde senden vazgeçemiyorum;
bunu bilesin