Hayatla aramda şöyle bir ilişki var;
Oyunlar oynarız, mesela kör ebecilik
Ben kör olurum,
O hep beni sobeler...
Yakan topu oynarız bazen;
Ben yanarım,
O,
Topu hep suratıma çarpar...
Saklambaç oynarız bazen;
Ben onu bulamam,
O,
Her zaman enseler beni...
İp atlarız bazen, ipi ben sallarım;
O her seferinde kaçar ellerimden,
Ben atlarken;
İp, hep boğazıma dolanır...
Ama
En çok ortada sıçan oynarken yorulurum,
Bir türlü kaçamam,
Hep başka bir duvara çarpar yüreğim...
Yani,
Hayat o kadar üçkâğıtçı ki
Ben ne kadar iyi oynasam da
Hep o kazanıyor…
Ama size bir sır vereyim mi?
Hayatın haberi yok!
Ne kadar yorulsam da
Onunla oynamaktan vazgeçmedim hala…
Kayıt Tarihi : 12.11.2013 22:16:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!