Vazgeçme Kendinden Şiiri - Serap Demirtürk

Nefes nefes ruhu tırmalayan soluklar,
Alıp gidince başını,
Dingin bir sessizlik sardı benliği
Düşünedurdu ruh, yaşam çizgisinden atlayışları…
Nerdeydi gözyaşıyla yıkanan ruhun arınmışlığı,
Kirliliğinden gurur mu duyuyordu artık varlığı?
Sıktığı yumruğun içinde mi kalmıştı
Gönle nağmeler söyleyen aşk?
Bırak, yalanlarının içinde kavrulsun!
Vazgeç, dönüşleri yaşamasın!
Bir kör bataklığın içinde saplı kalan
Adına dair harfler,
Yalvarsın sahte aşk sözleriyle…
Sağır ol, arsız olma!
Gömülsün varlığıyla bedeni ki
Anılarda kalsın aşkın güzelliği.

3.11.2011
Serap DEMİRTÜRK