Vazgeçiyorum Şiiri - Serpil Koçar

Gururlu ve onurlu bir kadınım ben,
Hayat yorgunu, yüreğim kırgınım.
Ama vazgeçmedim hayattan;
Başım dimdik yürüdüm, yol aldım her zaman.

Yorgunluğumda molalar verdim, dinlendim,
Bir çınar ağacı gibi hissettim zaman zaman.
Yorgun ama yüreği kocaman, güçlü oldum;
Gövdem çınar gibi dimdik durdu hayatta.
Kendime yaslandım, güvenmedim kimseye.

Nasır tuttu ellerim gibi yüreğim de acılardan,
Yalnızlığı mesken tuttum korkularımdan.
Duvarlar ördüm kendime korunmak için;
Taşlarını verenler sağ olsun,
Hayatı öğrettiler bana.

Katı kurallar koydum kendime kimi zaman,
Bazen kadın olduğumu bile unuttum, unutturdular.
Zalimdi insanlar, çıkarcı ve bencil,
Gardımı aldım her daim, kaçtım yalnızlaştım.

Ama bil ki yıkılmadım,
Her darbeden güçlenerek çıktım.
Artık takatim kalmadı hiçbir şeye,
Soğudum hayattan, zorla soğuttular beni.

İntizar etmiyorum, boş verdim her şeyi,
Nefes alıp vermek, yaşamaksa yaşıyorum işte.
Vazgeçiyorum hayallerimden, tekrar sevmekten,
Oysa en çok sevilmek istemiştim bu hayatta.

Ama umutsuz değilim,
Bir yerlerde hâlâ yeşerir güzellikler.
Ondan da vazgeçtim; kalmadı artık umudum,
Yıktılar hepsini, yok ettiler,
Şu zalim insanlar…
Ama yüreğim dimdik,
Ve ben hâlâ ayaktayım…