Vazgeçişin 12. Günü Şiiri - İrem Ünat

Senden vazgeçişimin
12. günündeyim.

Takvimlerden gelen bildiriminle uyandım,
Doğduğun güne tam bir hafta vardı.

Başka tenlere dokunuyorum,
Sen bilmiyorsun.
Belki çoktan seviştin,
Ama ben bilmiyorum.

Tüm tenler yabancı geliyor,
Hiçbiri beni heyecanlandırmıyor.

Sana her dokunduğumda
Hep ilkmiş,
Ve son kez dokunuyormuşum gibi...

Heyecanlanan bendim oysa.

Bugün yağmur yağıyor,
Ve seninle ıslandığım gün gibi
Duyuluyor kulaklarıma göğün sesi.

Seni, dudaklarını hissedemiyorum,
Beni kucaklayışını,
Kollarının arasında sımsıkı tutup döndürüşünü.

Yanaklarından süzülen,
Saçlarından damlayan
Yağmur damlalarını göremiyorum.

Yalnızlığımı, sensizliğimi
İliklerime kadar hissediyorum.

Çok sakin bir andayım,
Nasılım bilmiyorum.
Sensizim ama seni düşlüyorum.

Ağlayamıyorum, gülemiyorum.
Nefes alıyorum,
Ölü gibi…
Yokmuşuz,
Ve hiç olmamışız gibi yapamıyorum.

Ulaşamıyorum sana,
Çünkü sen öldün.

Sana ulaşamam,
Çünkü numaranı arasam bile
Bir yabancı açacak, biliyorum.

Bir daha hiç yağmur yağmayacak,
Islanmayacağız,
Geçmeyeceğiz o sokaklardan,

Koşmayacağız seninle…
Öpmeyeceğim.

Acı çekemiyorum,
Yazıyorum...
Sadece yazıyorum.