Vazgeçilmiş istasyonun kuşları

“son kırıntıları topluyorlar yerden
birkaç tane az önce tarihli dakika
ve birkaç damla gözyaşı
ürkek bakışları ile
umuttan önce korku taşır yüreklerine
istasyon kuşları.”

ne zaman bir büvet görsem camları kirli
sanki hiç açılmayacakmış gibi
kimsesiz penceresi
hemen anlarım
bu istasyona bir trenin
bir daha hiç gelmeyeceğini.

“bakımsız bahçelerde yüksek ağaçlar
araya sıkışmış kuru ve fıskiyesiz havuzlar
zamandan kavrulmuş birkaç kağıt parçası
kim bilir üzerinde neler yazılı.
ve duyulmamış son tren sesinden bu yana
hiç yanmamış bu köşkün sihirli lambası”

o ıssız yollarda ne zaman yürüsem
eğrilmiş sokak direkleri gibi
belim bükük, yalınayak sanki
istasyonu çok gerilerde bırakıp
hüzünlü yalnızlıklara adım adım ilerleyerek
cam kırıklarını toplar yerlerden yüreğim
içinden geldiği için, isteyerek.
ardımdan kanat seslerinin geleceğini bilerek.

istasyon kuşları da
bir daha geri dönmezler
yeni bir yolcuyu yeni bir umut gibi
önünde beklerler ileri tarihli dakikaların
ve henüz dökülmemiş gözyaşlarının

“sonra gene son kırıntılar toplanır yerden
birkaç tanesi az önce tarihli dakika
ve birkaç damla gözyaşı
ben gene yürümeye başlarım o ıssız yollarda ”