Vazgeçilmezdin. Şiiri - İsmail Poyraz Kılıç

Yalnızlığımın yankısıydın
boş sokaklarında
sesler kaybolurdu,
seninle konuşurken.

Geceye inat doğan
güneş gibiydin,
karanlığımı aydınlatır,
ama ısıtmazdın.

Her adımda biraz daha
kaybolurdum sende,
labirentlerinde kaybolmak,
bir kurtuluştu belki de.

Belki de seni sevmek,
kendimi kaybetmekti,
sensizliği öğrenirken
sana bağlanmaktı.

Ve işte böyle,
vazgeçilmezimdin,
çünkü içinde kaybolmak,
en büyük bulunmaktı.

Her sokak başında
bir hatıra saklıydı,
gizli köşelerinde
yarım kalmış cümleler vardı.

Gözlerinde derin bir deniz,
dalgalarıysa geçmişten gelen,
bana anlatmak ister gibiydin
ama sessizdin, suskundun.

Gün batarken üzerimize,
seninle birlikte kaybolurdum,
geceye karışan bir gölge gibi,
sessiz ve derinden.

Sonsuz bir arayıştın sen,
bitmeyen bir bekleyiş,
her adımda seni bulmaya çalışırken
kendimi daha da kaybettim.

Ve anladım ki,
sen, ulaşılmaz bir rüyaydın,
sadece düşlerde yaşanacak
bir masaldın benim için.

Bu yüzden, vazgeçilmezdin,
çünkü seni sevmek,
imkansızı sevmekti,
ama yine de güzeldi.